Yes, het is gelukt! Een PR op de marathon in Eindhoven! En wat voor marathon...
Het weerbericht was al de hele week slecht en ik bereidde me qua weer voor op een vergelijkbare marathon als vorig jaar in Utrecht. Poncho's, vuilniszakken, paraplu, extra handschoenen, extra armwarmers, 4 paar extra sokken, héle warme trui etc: oftewel de wedstrijdtas was iets zwaarder dan normaal. De organisatie was tip-top in orde en zaterdag arriveerden we met stralend weer in het hotel welke direct was gelegen aan start-finish. Op de expo markt duikelde ik nog een leuke nieuwe sponsor op: SPIbelt (zie sponsoren), dé oplossing voor het meenemen van sleutels, telefoon en/of sportvoeding zonder dat de riem of inhoud gaat rammelen/schommelen/hupsen/vul-maar-iets-onaangenaams in. Daarna volgde de technical meeting voor het op de hoogte zijn van alle ins-en outs m.b.t. het parcours, drinkposten, programma en weersvoorspelling... Gatsie, weer die weersvoorspelling; ik had me net voorgenomen dat ik daar niet meer naar ging kijken...De pasta-party was heerlijk en daarna heb ik nog relax een kopje (of 3) thee gedronken bij bevriende Aeoli Johan die aan het parcours woont en waar nog 6 Aeoli vrienden waren neergestreken ter overnachting voor de (halve) marathon. Ik voelde me erg ontspannen en had zin in de wedstrijd.
Na een goede nacht stond ik half 7 op om mijn drankflessen klaar te maken en rustig te ontbijten. Het regende fors en een hele snelle blik op buienradar (ja, ik weet het, ik ging niet meer kijken, maarja, je moet toch weten wat je aantrekt) leerde mij dat de hele zuidelijke helft van Nederland verdwenen was onder één grote bui die zich tot mijn grote schrik bewoog als een soort tornado. Met een donkerblauw oog ter hoogte van Eindhoven...ok, misschien was dat mijn verbeelding, maar het zag er in ieder geval niet goed uit.
Dat gevoel vertaalde zich in de sfeer die hing in de hospitality room waar alle topatleten zich verzamelden een uur voor de wedstrijd. Gespannen gezichten bij zowel atleten als organisatie, twijfel alom over de te dragen kleding, poncho's werden uitgereikt voor de warming up en er hing een intense geur van sportbalsem waarvan er hele bussen op zowel blanke als donkere lichamen verdwenen om nog maar te zwijgen over de omzet van vaseline die vandaag minstens verdriedubbeld moet zijn.
Inlopen in de stromende regen: als een gangster bewoog ik mij voort door de plassen in de grijze straten van centrum eindhoven in m'n regenjack met m'n capuchon op, gure wind, gevoelstemperatuur drie graden, broek nat, schoenen nat. Na het omkleden kostte het mij even om de benodigde moed te verzamelen voor dit avontuur, maarja, veel keus heb je niet. In een colonne gingen we richting het startvak alwaar we gelukkig niet te lang hoefden te wachten tot het startschot.
Ik startte vlot, liep de eerste kilometer in een groepje waarbij ik me afvroeg of mijn GPS horloge het goede tempo aangaf. Ik liep erg makkelijk, maar wel 3:40/km. Eerst maar eens het kilometerbordje afwachten dacht ik, dan weet ik zeker wat het tempo is. Dat kilometerbordje kwam echter niet, en ik besloot om de groep te laten gaan, omdat ik wist dat de twee dames waar ik op dat moment bij liep 2:38 en 2:36 wilden lopen: dat ging te hard voor mij. Ik kwam alleen te lopen, maar ook kilometerbordjes 2 en 3 kon ik niet ontwaren. Na kilometer drie kwam Anne bij me fietsen en ik vroeg waar de bordjes toch gebleven waren: ze bleken aan de andere kant van de weg te staan:) Ik ontdekte ook waardoor ik vlotte eerste kilometers liep die zo makkelijk voelden: ik had de wind in de rug. Bij 5 km kwam ik dus ook wat te hard door, maar daarna probeerde ik steady op mijn schema van 3:50/km te lopen. De meeste kilometers gingen ongeveer 2 seconden harder, maar het voelde erg goed aan. Het was wel koud en het regende nog steeds flink. Op stukken waar je de wind van opzij of tegen had was het echt koud, helemaal als je alleen loopt en geen beschutting van een groepje hebt. Bij 10km met wind tegen liet ik mij 20m terugzakken in een groepje Belgische lopers om mijzelf wat te sparen. De eerste 2km liepen fijn, daarna besefte ik dat zij tempo 3:45/km liepen en soms zelfs harder, dus wederom besloot ik dat ik beter mijn eigen weg kon gaan. Dit risico van te hard lopen de eerste helft van de marathon was voor mijn gevoel te groot. De sportdrank die ik had ingeleverd voor de drankposten elke 5km was ontzettend koud waardoor ik praktisch vanaf het begin van de wedstrijd mijn maag wat van streek had. Ik besloot na 15km alleen nog de gelletjes te nemen die ik een tijdje in mijn hand kon houden waardoor ze wat warmer werden. De organisatie had de drankposten prima geregeld, mijn drinken werd op een duidelijk en handige manier aangereikt en de vrijwilligers waren enthousiast aan het supporteren.
Halverweg kwam ik, nog steeds als Remy in de regen, door in 1:20:30, omgerekend naar de marathon zou dit voor mij een absolute top tijd zijn. Ik voelde me ook nog fris, en begon vol goede moed aan de tweede ronde. De kilometers tot 26 gingen keurig in 3:50/km. Vanaf toen begon de echte marathon voor mij. Na een afslag bij 28km kreeg ik de wind vol van voren en werden mijn benen, die inmiddels wat mij betreft al het predicaat "bevroren" verdienden, daarbij ook nog gevoelloos. Dat klinkt misschien fijn, je kunt het zo interpreteren dat je dan ook geen zere benen kan krijgen, maar toch loopt het gevoelloos ook vrij moeizaam. Stug door dan maar, links-rechts-links-rechts, tempo zakte tot 4:00-4:05/km. De vele bandjes en blaasorkesten onderweg hielden mij ook op de been, muziek geeft mij altijd energie en ik vond het geweldig dat daar hier zoveel aandacht aan werd besteed, zeker gezien het weer.
Bij 32 dacht ik dat ik een engel zag. Een Belgische loper kwam in tegengestelde richting aanwandelen en besloot, aangezien hij toch richting finish moest, mij te begeleidden die kant op. Hij vertelde dat hij van plan was 2:35 te lopen, maar dat dat toch al niet meer lukte, en dan leek hem dit nog wel een nuttige bezigheid. Hij haalde de woorden uit mijn mond en ik kon hem wel op mijn blote knieën danken. Dat wilde ik echter wel tot na de wedstrijd bewaren, want op 32km in een marathon ga je liever niet meer op je knieën, zeker niet bij 3 graden in een grote regenplas. Kortom: we gingen samen op pad. Ik trok het tempo weer op tot net onder de 4:00/km en was daarmee tevreden. Echter bij 33,5km kreeg ik de schrik van mijn leven toen "mijn Belg" er plotseling de brui aan gaf: "Ik hou het niet meer vol, sorry...succes". Ja he, ho, wacht even! Maarja, tijd voor discussie had ik ook niet, dus ineens was ik weer alleen. Jemig, waar moest ik de mentale kracht vandaan halen om het besef tot me door te laten dringen dat ik toch ook die laatste ruime 8 km alleen moest afleggen? Ik heb nog steeds geen idee, waarschijnlijk speelde de overweging dat ik toch richting finish moest, alleen danwel samen, snel danwel langzaam, wel mee. En daar ging het gevoelloze onderstel weer, links-rechts-links-rechts, tempo zakte naar 4:07/km. Op een of andere wonderbaarlijke wijze arriveerde ik toch bij het 40km punt alwaar ik gek genoeg wel zo helder was dat ik berekende als ik nu nog 2km mezelf kon laten versnellen ik onder de 2:45 zou finishen. En ach, naar de finish moest ik toch, dus tja...Over de klinkers, langs het publiek (waarvoor respect, weet je wát pas erg is? Stilstaan in de regen en de kou! Ok ok..de meesten hadden wel een paraplu), nog 1km, alles geven, nog 500m in de verte de finishboog zichtbaar, moeder en zus langs de kant schreeuwden zich de longen uit het lijf, de klok tikt: 2:44:42- 2:44-:43: FINISH 2:44:44.
Een uitbundige trainer Herman ving me of, ik kon even niet op mn benen staan, waarop er binnen 10seconden een rolstoel achter mij geparkeerd werd. Had ik al gezegd dat de organisatie top was? Maar dit was voor mij net even een brug te ver, ik ga niet afgevoerd worden in een rolstoel simpelweg omdat mijn benen na 42.2km weer, wind, regen, kou en afzien even 10 tellen rust willen hebben! Die heb ik dus snel weggebonjourd onder het mom dat het prima ging met mij en gek genoeg was dat ook zo. Na de ontlading voelde ik me heel snel weer prima, na een droog shirt kwam mijn buik acuut tot rust, mentaal voelde ik me sterk en mijn benen...tja, trap op en af was even niet zo fijn, maar na een paar meter wandelen viel zelfs dat ook mee.
Ik ben tevreden met een PR van bijna 1,5minuut onder deze omstandigheden, die duidelijk nog slechter waren dan in Utrecht vorig jaar, en waarbij ik ongeveer 38km alleen heb gelopen en dus echt op mezelf aangewezen was. Ik denk dat ik dit te danken heb aan meer technische begeleiding in de vorm van looptrainer Herman Moelard, waarbij ik ook daadwerkelijk het gevoel heb dat ik technisch beter loop, intensievere sportmassages elke week, meer aandacht voor sport-en herstelvoeding en misschien wel het belangrijkste: meer ontspannen naar de marathon toeleven.
Ik heb in de voorbereiding ook veel andere dingen gedaan en nieuwe hobby’s ontdekt waardoor ik minder spanning voelde. Ik denk dat hier de sleutel ligt voor mijn ontwikkeling op de marathon en ik zie dus nu ook al uit naar het vervolg. Ik ben benieuwd wat ik onder goede omstandigheden op de marathon kan bereiken!
Ik had vandaag niet zo kunnen presteren zonder de trainingsbegeleiding van Thijs en Herman, de medische begeleiding van Anne Schoot, Carel Bron en Frida Biltereijs, management van Charles Paanakker en de steun en support van Anne, mijn moeder en zusje, en vele betrokken vrienden, familie, trainingsmaatjes en collega’s: in het bijzonder Heleen, Anne de Grauw, Rebecca, Anne Akkerman, Anouk, Pauline en Olaf en onze Aeolus vrienden. Daarvoor wil jullie allen heel erg bedanken!
Op naar de 2:40!
Dat is zo ongeveer het laatste dat je wilt horen als je denkt dat je net halverwege je halve marathon bent. Het gebeurde mij gisteren tijdens de Halve Marathon in Den Haag toen ik op de boulevard door een politiemotor van de organisatie werd ingehaald. Ja, ik had een kilometer eerder bij het arriveren aan de kust de keuze gehad: links of rechtsaf, zoals je wel vaker hebt in een wedstrijd. Net als in andere wedstrijden stond er ook hier een vrijwilliger op dat kruispunt. Echter wat deze wedstrijd vrij uniek maakte was dat ongeveer de helft van de vrijwilligers gedurende de eerste 10km pas een looprichting aangaf als je daar zelf om vroeg. En dat terwijl de meeste vrijwilligers erg enthousiast aan het supporteren waren net als voorbijgangers, waardoor de sfeer er best in zat. Misschien ging dat supporeren en richting aangeven niet zo goed samen...Aangezien ik vanaf 200m alleen liep en de 2 mannen voor mij snel uit het zicht verdwenen kon ik ook niet zien hoe de route liep. Ik had al een andere vrijwilliger de tip gegeven dat het handiger zou zijn als hij midden op het kruispunt zou staan zodat je hem goed kon zien en dat hij dan aan kon geven in welke richting je moest lopen (ipv 20m in een zijstraat te staan bellen, waardoor je denkt dat je díe kant op moet...nee dus, rechtdoor was de bedoeling;).
Toen ik mij overduidelijk nog wél op de route bevond
Deze dame op het kruispunt bij de kust gaf echter bij navraag óók geen richting aan...dan moet je dus zelf kiezen, want tja, door al dat kletsen onderweg was de toptijd al wel uit het zicht verdwenen, maar om er nou een theekransje van te maken daar aan de kust, dat ging mij een beetje ver. Hop, rechtsaf dus de boulevard op, ik had op het plattegrondje gezien dat ik in ieder geval die richting op moest. Bijna geschept door een luttele 20 wielrenners die ook rechtsaf wilden...ik hoor je denken: "dan zit je dus niet op het parcours". Maar nee, zo simpel was het niet! Ik was namelijk in de eerste 10km ook al meermalen verbaasd door alle medeweggebruikers die zich al rijdens op het parcours bevonden.
Nouja, en toen kwam dus die motor...ik had het strand op gemoeten...ik had nergens een afslag gezien, maar het zal bij die dame aan de kust geweest zijn...Ik moest nu maar "even" zien dat ik het strand op kwam aldus de motor. Eeuuuh juist, het leek wel een spelletje: zoek de afslag. Uiteindelijk via meerdere steile trappetjes, dwars over een strandterras ploegend door het mulle zand zoekend naar mede hardlopers. Niks te zien. Organisatie dan.... niks te zien. Het was mij volstrekt onduidelijk of ik aan de vloedlijn moest lopen (hard zand, maar wel een eind weg) of dicht aan de boulevard waar het zand erg mul was. Ik besloot eerst maar eens een voorbijganger te vragen: "Mevrouw, hebt u hier toevallig hardopers met een startnummer voorbij zien komen?" Mevrouw met hond: "nee dat niet, maar verderop staat wel een waterpost". Zeer zinvol antwoord waar ik wat mee kon.
Ik ploegde in de richting die zij had aangegeven en warempel: een waterpost! Ik zat net in mijn ritme aan de vloedlijn en passeerde de waterpost, waarna ik een paniekerige uitroep achter me hoorde: "Nee niet rechtdoor! Je moet hier rechtsaf!" Ik keek om me heen en zag geen enkele aanwijzing. Ik keek achterom en zag een behulpzame vrijwilliger achter me aankomen: "volg de oranje vlaggen". Oranje vlaggen bleken miniscule oranje stukjes stof te zijn die praktisch in het zand verdwenen waren. Na een welgemeend "bedankt!" ploeterde ik me door het mulle zand weer omhoog richting strandafgang, waarbij ik ook weer twee keuzes had: linksom of rechtsom, en wat een verrassing: je mocht zelf kiezen. Vanaf dat punt bleek ik de 2 voorliggende heren ingehaald te hebben, echter één van de twee was uitgestapt danwel verdwaald, dat is me nu nog steeds niet duidelijk, en de andere bleek achteraf ook verkeerd gelopen te zijn. Ineens lag ik dus op kop in de wedstrijd...De politiemotor escorteerde mij de rest van de wedstrijd en hij zorgde ervoor dat ik geen last meer had van fietsen, auto's, bakfietsen en wielrenners en waarbij zowaar praktisch de hele route duidelijk was op een paar kleine incidenten na. De route voerde afwisselend door Den Haag: duinen, parken en stukjes bos waardoor het allerminst saai lopen was. Ik dacht in eerste instantie dat ik door mijn escapades op de boulevard en strand een deel van de route had gemist, maar de finish kwam maar niet in zicht, ook niet na 21.1km. Uiteindelijk was mijn route krap 22km (1h26) en de route waarvan we dénken dat het de bedoeling was ruim 22km. Bijzonder, maarja: als je ook geen kilometerbordjes onderweg hebt valt het ook niet zo op;)
Ik denk achteraf dat dit qua route een goede oefening was voor een trailwedstrijd, misschien moet ik dat na de marathon toch ook eens proberen:).
Concluderend: afwisselende, verrassende halve marathon, waarbij de organisatie qua verkeersregeleraars en route nog wat te verbeteren heeft als het evenement volgend jaar weer gaat plaatsvinden. Het enthousiasme is echter al in the pocket en dat is moeilijker te leren!
De titel zegt het al: het gaat goed! Ik ben blij dat ik volop in training ben zowel qua duur als qua intensiteit en heb er vertrouwen in dat ik een goede marathon kan lopen op 13-10-2013 in Eindhoven. Ik pak deze voorbereiding iets anders aan dan de vorige twee keer toen de marathontrainingen tot blessures leidden. Ik zoek nu meer ontspanning in andere bezigheden, kan iets soepeler omgaan met de trainingen die op papier staan, laat me regelmatig behandelen door mijn sportmasseur en fysiotherapeut en ben meer bezig met (met name herstel) sportvoeding.
Ik heb sterk het gevoel dat deze aanpak, met name het mental gedeelte, beter werkt voor mij. Ik heb na de teleurstelling van een aantal matige zomerwedstrijden eerst een paar goede trainingsweken gedraaid. Daarna heb ik in Apeldoorn in augustus een gezellige 10km gelopen op ontspanning en plezier. Dat ging erg goed in 36:54 en gaf me weer vertrouwen voor de toekomst.
Na Apeldoorn volgden weer wat zware trainingsweken en gisteren in Wageningen de gezellige veluweloop met ons Aeolus estafette team. Ik heb heerlijk door het bos gecrosst en was tevreden over mijn etappe van 7.3km. Met ons team konden we na de derde plek van vorig jaar nu er weer een keer met de beker vandoor!
Nog 4 weken te gaan tot Eindhoven!
De afgelopen weken liepen qua trainingen aardig tot goed. Een aantal weken waren wat onregelmatig vanwege een stedentripje en begeleiding op een gehandicaptenvakantie. Daarnaast speelde er vorige maand nogal wat stress op het werk. Ik merkte dat de stress zich vertaalde in knieklachten. Deze zijn echter goed behandeld, de stress is voorbij en ik ben alweer een aantal weken klachtenvrij. Ik loop gevarieerde trainingen, van duurlopen tot ruim 20km tot behoorlijke tempo's in de baantrainingen. Echter in de wedstrijden kom ik nog niet tot prestaties.
Ik ben halverwege juni begonnen met een baanwedstrijd 5000m in Utrecht waar ik 17:47 liep. Het liep daar niet zoals ik wilde, maar de wedstrijd was op vrijdagavond half 11 na een stressvolle werkdag.
Twee weken later liep ik opnieuw een 5000m, dit keer in Hengelo en daar kwam ik tot 17:38; een tikje sneller dus, maar ik had op meer gehoopt, omdat in mijn hoofd de rust was weergekeerd en ik begeleid werd door Pim de Kok, die dat voortreffelijk deed. Ik meende in ieder geval in staat te zijn tot een tijd van rond de 17:20...schijn kan bedriegen.
Een ruime week later stond de Wiezoloop 10km op het programma, waar voor het eerst een galarun georganiseerd werd. Wierden is altijd erg gezellig en ik had er dan ook zin in om daar te knallen. Het leek niet te warm te worden, de hele week was het ongeveer 20graden, maar de Wiezoloop zou de Wiezoloop niet zijn zonder tropische temperaturen. En inderdaad, zaterdag steeg de temperatuur tot 30graden waarvan er nog ongeveer 28 over waren op moment van het startschot om 18:00. Ik vertrok goed, maar na 5km ging bij mij het lampje uit en leek de zonkracht te verdubbelen. Het was puur uitlopen en ik finishte in een niet noemenswaardige tijd van 37:37.
Daarna volgde een flinke trainingsweek, die goed verliep. Gisteren stond het NK 10.000m op het programma. Nadat ik vorig jaar voor het eerst sinds 3 jaar niet bij het NK aanwezig was i.v.m. blessureleed vond ik het leuk dat ik er dit jaar weer bij was. Aangezien ik op de beide 5000m niet lekker had gelopen leek het mij goed wat nieuws te proberen in de vorm van een 10.000m. Ik had nog nooit eerder 25 rondjes op de baan gelopen in wedstrijdvorm en stiekem zag ik daar wel een beetje tegenop. Helaas was er weinig deelname, slechts 6 dames aan de start.
Ik liep een steady eerste 4km, maar daarna ging het weer minder, zonder duidelijke oorzaak. Ik liet het tempo ongewild zakken en belande op de vierde plek. Ik dacht over uitstappen, maar heb uiteindelijk wel te streep gehaald, zij het in 37:52, geen tijd om trots op te zijn.
Nu resten een paar zaken: evalueren in welke hoek ik de oorzaak van de verminderde prestaties kan zoeken en wel lekker blijven lopen en genieten van mijn trainingen. In dit mooie weer is dat voor mij geen probleem:) Ik heb nu geen wedstrijd op de planning staan, eerst weer wat zelfvertrouwen terugvinden en misschien een klein wedstrijdje in de regio lopen.
Wel ben ik van plan om in oktober weer een marathon te lopen, Eindhoven of Amsterdam. Ik heb daar wel echt zin in en ga me wat relaxter voorbereiden dan vorig jaar. Ik denk dat ik minder blessuregevoelig ben, als ik wat rustiger in mijn hoofd kan blijven. Op deze manier hoop ik erachter te komen wat voor mij de beste trainingsaanpak is.
De afgelopen weken heb ik met succes rustig kunnen opbouwen. Een paar weken geleden ben ik in de Ardennen goed uitgerust en heb ik echt genoten van mooi weer en de prachtige omgeving. Vanaf toen ging het steeds beter en op dit moment loop ik 80-90km/week. Ook heb ik al een aantal goede tempo-en baantraining achter de kiezen. Ik loop lekker en geniet ervan dat ik weer pijnvrij door het bos kan hobbelen.
Afgelopen zondag vond ik het tijd voor een eerste wedstrijd sinds 4 maanden (Schoorl 10km). Ik liep 5EM tijdens de Eiberrun, de thuiswedstijd van ASV Eibergen, de vereniging waar ik met atletiek begonnen ben toen ik 8 jaar was. De afgelopen jaren heb ik vanwege andere wedstrijden verstek laten gaan, maar nu kwam de wedstrijd voor mij precies op het goede moment. Sinds vorig jaar is het parcours van de Eiberrun aangepast, waardoor start en finish nu plaatsvinden middenin het gezellige centrum van Eibergen. Dit jaar vond de 15e Eiberrun plaats.
Ik voelde met het weekend niet fit, maar had gelukkig de nacht tevoren wel goed geslapen. Ik was van plan lekker te lopen, maar wel de grens op te zoeken om te weten waar ik nu sta. Er stond veel wind, waar we met name tijdens het middengedeelte van de wedstrijd last van kregen. Ik heb de gehele wedstrijd in een groepje kunnen lopen, wat mij nog niet vaak overkomen is. Desondanks was het vanwege de wind best lastig lopen qua coördinatie in een groepje dus dat vergde wel wat extra concentratie. Ik liep samen met Lesley Smit, die afgelopen jaar met een prachtige opmars bezig is op verschillende afstanden. Gedurende de laatste 1,5km sloeg zij een klein gaatje met mij en was ik niet in staat om mee te gaan. Uiteindelijk finishte Lesley als eerste in een parcoursrecord van 29:14 en kwam ik 7 seconden later over de streep. Ik ben tevreden, ik had een mooi tempo gelopen zonder wedstrijdritme en kon tot ver in de wedstrijd mee met Lesley. Misschien had ik wat harder kunnen doortrekken in het laatste deel als ik fitter was geweest, maar daar gaan we nooit meer achterkomen.
Komende maanden zal ik waarschijnlijk twee baanwedstrijden lopen 5000m en zal ik aan de start verschijnen van de galarun 10km tijdens de wiezoloop op 6 juli. Tot dan ga ik lekker genieten van pijnvrij trainen!
Pagina 3 van 11