Zoals de titel al doet vermoeden gaat dit voorjaar anders lopen dan gepland. De marathon van Rotterdam stond al een paar maanden rood omcirkeld in mijn agenda. Helaas heeft een pijntje roet in het eten gegooid.

Allereerst heb ik in Portugal 2 hele goede trainingsweken gedraaid zonder problemen. De klachten in mijn bil die ik sinds de bijna-aanrijding met een auto had afgelopen november, waren na twee zware trainingsweken als sneeuw voor de zon verdwenen. Echter de dag na terugkomst ontstond er een pijntje in mijn achillespees, iets waar ik nog nooit last van had gehad. In eerste instantie liep ik er mee door, maar na een paar dagen bleek dat het niet vanzelf zou verdwijnen en dat ik er ook tijdens het trainen door beperkt werd. Een aantal bezoeken aan de fysio later was duidelijk dat er niks aan de hand was in mijn achilles, maar wel in mijn kuit. Daar zaten een paar verkrampingen, waarschijnlijk ontstaan door aantal kleine verzwikkingen van de enkel op onverharde paden in portugal. De trigger points werden behandeld, zowel manueel als met dry needling. Dat wierp vruchten af, want twee dagen voor het NK halve marathon tijdens de CPC halve marathon in Den Haag was ik klachtenvrij. Ik voelde me nog fit, dus besloot ondanks de gemiste week wel van start te gaan.

Het was erg warm die zondag, maar ik besloot wel op PR schema weg te gaan. Tot halverwege ging dit volgens plan, daarna kreeg ik net als vele anderen toch wel last van de warme. Tevens merkte ik ook dat mijn benen niet meer helemaal snapten wat er van ze verwacht werd: eerst twee weken hard trainen, vervolgens een week niks mogen doen, en dan ineens loeihard een halve marathon moeten rennen. Kortom: ik was blij dat ik de eindstreep had bereikt, de tijd was niet wat ik gehoopt had, maar gezien de omstandigheden was ik er blij mee: 1:17:58 en 6e op het NK. En het belangrijkste: ik had geen klachten gehad van mijn kuit, noch mijn achillespees!

De week erna had ik wel fors spierpijn, maar dat kon ik mijn benen niet kwalijk nemen. De trainingen verliepen prima en ik had alle vertrouwen terug om sterk aan de start van de Rotterdam Marathon te komen. Echter anderhalve week na de CPC kreeg ik opnieuw last van mn achillespees, geheel tegen de verwachting in, want het euvel leek echt opgelost. Op dat moment was het nog 3,5 week voor Rotterdam en was ik net begonnen aan de 2 zwaarste trainingsweken. Opnieuw meerdere fysio behandelingen en elke dag nam de stress toe. Ik sliep slecht en had veel last van buikklachten. Ik bleef wel intensief alternatief trainen op de fiets en de crosstrainer. Twee weken voor Rotterdam (ik had toen opnieuw een week niet gelopen) kon ik weer beginnen met lopen, maar had ik nog wel klachten. Een paar dagen later heb ik de knoop doorgehakt: ook al zou ik vertrouwen op mijn basis en nog een lange duurloop voor Rotterdam klachtenvrij kunnen lopen, dan nog zou het voor mij mentaal niet goed voelen te starten in Rotterdam. Ik had simpelweg teveel stress ervaren en te weinig vertrouwen in mezelf, omdat ik toch een aantal essentiele trainingen gemist had. Met pijn in mijn hart en mijn  spieren heb ik mij afgemeld.

En nu....sinds de beslissing slaap ik beter en ben ik rustiger. Sinds eind vorige week kan ik weer goed lopen, waarbij ik afgelopen weekend een 34km zonder problemen volbracht heb in een mooi tempo en vandaag 4x10min in marathontempo. Ik heb mijn schema weer opgepakt waar ik geëindigd was. Ik lig dus 2 weken achter op schema, maar precies op schema voor de Enschede Marathon op 27-04-2014. In eerste instantie heb ik natuurlijk de keuze gemaakt voor Rotterdam boven Enschede, vanwege het in mijn ogen snellere parcours in Rotterdam, het bredere veld en naar later bleek was het ook prettig dat Miriam van Reijen op dezelfde tijd zou vertrekken. Nu het gewoonweg niet zo kan zijn, heeft Enschede uiteraard ook voordelen: voor mij een thuiswedstrijd (2minuten reistijd naar start/finish, eigen bed, eigen wc), veel supporters, bekend parcours en de organisatie die makkelijk benaderbaar is en zaken prettig regelt.

Ik ga nu doortrainen, zorgen dat ik heel blijf (onder toeziend oog van de fysio) en ga in Enschede voor een goede tijd; in principe de limiet, omdat ik daarin nog steeds vertrouwen heb!

Even een update vanuit Portugal.

Het NK 10km in Schoorl vorige week verliep redelijk. Ik was van plan weg te gaan op een PR (<35:15), maar al snel bleek dat het weer met wind en kou voor mij niet optimaal was. Het parcours was dit jaar verlegd of beter gezegd omgekeerd. We liepen eerst 3km door het dorp, toen een kilometer omhoog en daarna de duinen in. De start was (te) snel, zoals altijd in Schoorl. Ik had dit op tijd door en liet de groep voor mij los waardoor ik al vlot alleen kwam te lopen. Echter gedurende de vierde kilometer die dus fors omhoog ging, vielen de eerste dames uit de groep voor mij. Toen begon het oprapen, en dat voelt altijd goed. Ik had inmiddels door dat een PR niet haalbaar was en ging voor het beste resultaat op het NK. Nadat ik drie dames opgeraapt had ging ik op jacht naar de volgende op het duinpad. De wind draaide alle kanten op en het was moeilijk in een lekker ritme te lopen. Toen ik bij de volgende dame aanbeland was werd ik ook weer achterop gelopen door een concurrent. Gezamenlijk gingen we verder en in de laatste kilometers merkte ik dat mijn bil en hamstring compleet verstijfd raakte door het opspattende water en de kou. Tevens speelde mijn gebrek aan baanhardheid op: ik werd nog door 3 (baan) atletes ingehaald omdat ik niet mee kon versnellen. Uiteindelijk werd ik 16^e in totaal en 12^e op het NK in een tijd van 35:45. Noemenswaardig is wel dat ik beide 5 kilometers exact vlak heb gelopen, dus dat is wel in orde. Ik was redelijk tevreden, het was geen superwedstrijd, maar ook zeker niet slecht.

In Schoorl heb ik een sponsorcontract met Mizuno getekend voor komend jaar. Afgelopen jaar is van beide kanten goed bevallen en daar is nu dus een vervolg aan gegeven. Ik ben uiteraard erg blij met de steun die zij mij geven en ga met veel plezier Mizuno promoten!

De dag na het NK 10km was wederom een belangrijke dag voor mij: ik solliciteerde in Leiden voor een opleidingsplaats kindergeneeskunde (de opleiding voor artsen die kinderarts willen worden). Het is in het algemeen erg lastig om deze opleiding binnen te komen, er zijn veel kandidaten en weinig plaatsen. Het was voor mij de eerste keer dat ik solliciteerde voor deze opleiding en dus was het extra spannend. De gesprekken verliepen redelijk naar tevredenheid en een uur nadat ik het ziekenhuis had verlaten werd ik al gebeld: ik was aangenomen! Ik kon mijn geluk niet op: dit is waar ik al mijn halve leven hard voor gewerkt heb met de continue onzekerheid of ik ooit de mogelijkheid zou krijgen de opleiding te beginnen. Deze onzekerheid is dus nu voorbij! Ik zal naar alle waarschijnlijkheid aan het eind van de zomer beginnen in Leiden en zal dus die kant op verhuizen. Het zal een pittige tijd worden: het wennen aan de nieuwe woonplaats, de opleiding, een nieuw ritme vinden. Ik heb er echter alle vertrouwen in dat ik dit, ondanks lange werkdagen, zal kunnen blijven combineren met lopen. Waarschijnlijk zal ik mij aansluiten bij de trainingsgroep van Bram Wassenaar in Leiden.

Op dit moment ben ik op trainingsstage in Portugal (Algarve) met Anouk, Jip, Fa, Miriam, Andrea en Bram. We hebben 2 appartementen en hebben het heel gezellig met elkaar. Samen trainen geeft een extra mentale en vaak ook fysieke boost en je kunt veel van elkaar leren. Het weer is nog niet geweldig, maar het is in ieder geval warmer dan in Nederland.

Ik train veel met Miriam, we hebben beiden het zelfde doel: < 2.38 op de Marathon van Rotterdam. De trainingen verlopen heel goed en mijn bil/hamstring houden zich rustig. Lekker verder werken aan de marathonvoorbereiding!

Tevreden na een harde baantraining met Miriam!         Krachttraining met Fa!

Een tijdje stilte op mijn site. Dat had verschillende redenen. Allereerst heb ik echt even rust genomen na de marathon van Eindhoven, wat mij verrassend goed af ging. Ik heb geleerd van vorig jaar, toen ik waarschijnlijk te snel na de marathon van Utrecht weer volop ging trainen en toen geblesseerd raakte. Ik heb deze weken tevens gebruikt om mijn motorrijbewijs te halen:). Drie weken na de marathon van Eindhoven pakte ik rustig mijn schema weer op en voelde ik me prima. Maar bijna vier weken na de marathon sloeg alsnog het noodlot toe in de vorm van een auto die mij op de fiets geen voorrang gaf. Ik sprong nét op tijd van mijn fiets en het bleef daarom gelukkig bij fietsband versus autoband in plaats van Reina versus auto. De dagen erna bemerkte ik echter dat mijn gehele linkerbeen niet meewerkte, ik was vanaf mijn SI-gewricht tot mijn knie totaal verkrampt, waarschijnlijk ten gevolge van de plotseling scheve beweging bij het van de fiets afspringen. Ik heb een week helemaal niet kunnen lopen en heb het daarna weer rustig opgepakt. Meerdere intensieve fysio-consulten en dry-needling behandelingen later loop ik nu ongeveer 80km per week en heb ik ook de eerste snelheidstrainingen afgewerkt. Het gaat redelijk, maar het is nog een smal evenwicht. Daarnaast is er privé het een en ander gebeurd de afgelopen 2 maanden wat op dit moment nogal wat stress oplevert, maar de komende maanden denk ik tot meer rust in mijn hoofd zal leiden.

Ik ben dan ook druk bezig met het maken van voorjaarsplannen. Allereerst wil ik een voorjaarsmarathon lopen om te kijken hoe dicht ik bij de EK-groepslimiet van 2:38 kan komen. Ik ben mij terdege bewust van het feit dat dit een heel ambitieus doel is, zeker naast mijn fulltime onderzoeksbaan, maar dromen mag en niet geschoten is altijd mis! Ik heb gekozen voor de marathon van Rotterdam, omdat ik gezien mijn doel het snelle parcours en brede veld verkies boven het bekende parcours en de supporting van de Enschede marathon. In de aanloop naar Rotterdam zal ik de halve marathon tijdens de CPC in Den Haag lopen. Daar heb ik goede herinneringen aan gezien mijn PR van 1:15 bijna 2 jaar geleden. Daarvoor wil ik in februari de 10km van Schoorl lopen, omdat ik dat een heerlijke wedstrijd vind met veel concurrentie en een prachtig en snel parcours. Direct daarna ga ik samen met Anouk, Miriam en Andrea naar Portugal om even de lage temperaturen en kans op sneeuw en ijs te ontvluchten.

Verder zal ik de komende maanden druk zijn met het verzamelen van de laatste data voor mijn promotie, het begeleiden van meerdere mede-onderzoekers en het schrijven van verschillende artikelen voor mijn proefschrift.

Oftewel...ook de komende tijd zou ik het liefst 25 uur in een dag stoppen:)

Yes, het is gelukt! Een PR op de marathon in Eindhoven! En wat voor marathon...

Het weerbericht was al de hele week slecht en ik bereidde me qua weer voor op een vergelijkbare marathon als vorig jaar in Utrecht. Poncho's, vuilniszakken, paraplu, extra handschoenen, extra armwarmers, 4 paar extra sokken, héle warme trui etc: oftewel de wedstrijdtas was iets zwaarder dan normaal. De organisatie was tip-top in orde en zaterdag arriveerden we met stralend weer in het hotel welke direct was gelegen aan start-finish. Op de expo markt duikelde ik nog een leuke nieuwe sponsor op: SPIbelt (zie sponsoren), dé oplossing voor het meenemen van sleutels, telefoon en/of sportvoeding zonder dat de riem of inhoud gaat rammelen/schommelen/hupsen/vul-maar-iets-onaangenaams in. Daarna volgde de technical meeting voor het op de hoogte zijn van alle ins-en outs m.b.t. het parcours, drinkposten, programma en weersvoorspelling... Gatsie, weer die weersvoorspelling; ik had me net voorgenomen dat ik daar niet meer naar ging kijken...De pasta-party was heerlijk en daarna heb ik nog relax een kopje (of 3) thee gedronken bij bevriende Aeoli Johan die aan het parcours woont en waar nog 6 Aeoli vrienden waren neergestreken ter overnachting voor de (halve) marathon. Ik voelde me erg ontspannen en had zin in de wedstrijd.

Het marathon-overlevingspakket (de chocolade uiteraard als beloning na de wedstrijd:)

Na een goede nacht stond ik half 7 op om mijn drankflessen klaar te maken en rustig te ontbijten. Het regende fors en een hele snelle blik op buienradar (ja, ik weet het, ik ging niet meer kijken, maarja, je moet toch weten wat je aantrekt) leerde mij dat de hele zuidelijke helft van Nederland verdwenen was onder één grote bui die zich tot mijn grote schrik bewoog als een soort tornado. Met een donkerblauw oog ter hoogte van Eindhoven...ok, misschien was dat mijn verbeelding, maar het zag er in ieder geval niet goed uit.

Dat gevoel vertaalde zich in de sfeer die hing in de hospitality room waar alle topatleten zich verzamelden een uur voor de wedstrijd. Gespannen gezichten bij zowel atleten als organisatie, twijfel alom over de te dragen kleding, poncho's werden uitgereikt voor de warming up en er hing een intense geur van sportbalsem waarvan er hele bussen op zowel blanke als donkere lichamen verdwenen om nog maar te zwijgen over de omzet van vaseline die vandaag minstens verdriedubbeld moet zijn.

Inlopen in de stromende regen: als een gangster bewoog ik mij voort door de plassen in de grijze straten van centrum eindhoven in m'n regenjack met m'n capuchon op, gure wind, gevoelstemperatuur drie graden, broek nat, schoenen nat. Na het omkleden kostte het mij even om de benodigde moed te verzamelen voor dit avontuur, maarja, veel keus heb je niet. In een colonne van poncho's en regencapes gingen we richting het startvak alwaar we gelukkig niet te lang hoefden te wachten tot het startschot.

Ik startte vlot, liep de eerste kilometer in een groepje waarbij ik me afvroeg of mijn GPS horloge het goede tempo aangaf. Ik liep erg makkelijk, maar wel 3:40/km. Eerst maar eens het kilometerbordje afwachten dacht ik, dan weet ik zeker wat het tempo is. Dat kilometerbordje kwam echter niet, en ik besloot om de groep te laten gaan, omdat ik wist dat de twee dames waar ik op dat moment bij liep 2:38 en 2:36 wilden lopen: dat ging te hard voor mij. Ik kwam alleen te lopen, maar ook kilometerbordjes 2 en 3 kon ik niet ontwaren. Na kilometer drie kwam Anne bij me fietsen en ik vroeg waar de bordjes toch gebleven waren: ze bleken aan de andere kant van de weg te staan:) Ik ontdekte ook waardoor ik vlotte eerste kilometers liep die zo makkelijk voelden: ik had de wind in de rug. Bij 5 km kwam ik dus ook wat te hard door, maar daarna probeerde ik steady op mijn schema van 3:50/km te lopen. De meeste kilometers gingen ongeveer 2 seconden harder, maar het voelde erg goed aan. Het was wel koud en het regende nog steeds flink. Op stukken waar je de wind van opzij of tegen had was het echt koud, helemaal als je alleen loopt en geen beschutting van een groepje hebt. Bij 10km met wind tegen liet ik mij 20m terugzakken in een groepje Belgische lopers om mijzelf wat te sparen. De eerste 2km liepen fijn, daarna besefte ik dat zij tempo 3:45/km liepen en soms zelfs harder, dus wederom besloot ik dat ik beter mijn eigen weg kon gaan. Dit risico van te hard lopen de eerste helft van de marathon was voor mijn gevoel te groot. De sportdrank die ik had ingeleverd voor de drankposten elke 5km was ontzettend koud waardoor ik praktisch vanaf het begin van de wedstrijd mijn maag wat van streek had. Ik besloot na 15km alleen nog de gelletjes te nemen die ik een tijdje in mijn hand kon houden waardoor ze wat warmer werden. De organisatie had de drankposten prima geregeld, mijn drinken werd op een duidelijk en handige manier aangereikt en de vrijwilligers waren enthousiast aan het supporteren: "Succes mevrouw, ú ziet er gelukkig wel zonning uit!".

Halverwege kwam ik, nog steeds als Remy in de regen, door in 1:20:30, omgerekend naar de marathon zou dit voor mij een absolute top tijd zijn. Ik voelde me ook nog fris, en begon vol goede moed aan de tweede ronde. De kilometers tot 26 gingen keurig in 3:50/km. Vanaf toen begon de echte marathon voor mij. Na een afslag bij 28km kreeg ik de wind vol van voren en werden mijn benen, die inmiddels wat mij betreft al het predicaat "bevroren" verdienden, daarbij ook nog gevoelloos. Dat klinkt misschien fijn, je kunt het zo interpreteren dat je dan ook geen zere benen kan krijgen, maar toch loopt het gevoelloos ook vrij moeizaam. Stug door dan maar, links-rechts-links-rechts, tempo zakte tot 4:00-4:05/km. De vele bandjes en blaasorkesten onderweg hielden mij ook op de been, muziek geeft mij altijd energie en ik vond het geweldig dat daar hier zoveel aandacht aan werd besteed, zeker gezien het weer.

Bij 32km dacht ik dat ik een engel zag. Een Belgische loper kwam in tegengestelde richting aanwandelen en besloot, aangezien hij toch richting finish moest, mij te begeleidden die kant op. Hij vertelde dat hij van plan was 2:35 te lopen, maar dat dat toch al niet meer lukte, en dan leek hem dit nog wel een nuttige bezigheid. Hij haalde de woorden uit mijn mond en ik kon hem wel op mijn blote knieën danken. Dat wilde ik echter wel tot na de wedstrijd bewaren, want op 32km in een marathon ga je liever niet meer op je knieën, zeker niet bij 3 graden in een grote regenplas. Kortom: we gingen samen op pad. Ik trok het tempo weer op tot net onder de 4:00/km en was daarmee tevreden. Echter bij 33,5km kreeg ik de schrik van mijn leven toen "mijn Belg" er plotseling de brui aan gaf: "Ik hou het niet meer vol, sorry...succes".  Ja he, ho, wacht even! Maarja, tijd voor discussie had ik ook niet, dus ineens was ik weer alleen. Jemig, waar moest ik de mentale kracht vandaan halen om het besef tot me door te laten dringen dat ik toch ook die laatste ruime 8 km alleen moest afleggen? Ik heb nog steeds geen idee, waarschijnlijk speelde de overweging dat ik toch richting finish moest, alleen danwel samen, snel danwel langzaam, wel mee. En daar ging het gevoelloze onderstel weer, links-rechts-links-rechts, tempo zakte naar 4:07/km.

 Quote Hardloopnieuws.nl: "Slijtageslag marathon Eindhoven". 

De tekst van "Survival" van Muse (theme song Olympische Spelen 2012) klonk in mijn hoofd: "Race, it's a race, and I'm gonna win, yes I'm gonna win. I have to survive, whatever it takes". Dit vatte mijn gevoel in dat deel van de race mooi samen. Twee jonge meiden van een jaar of 10 stonden samen met een paraplu in de regen de lopers aan te moedigen: "Hup Mevrouw, we vinden u heel knap! En u hebt ook nog onze lievelingskleur aan!". Bijzonder hoe zoiets je weer kracht kan geven. Op een of andere wonderbaarlijke wijze arriveerde ik toch bij het 40km punt alwaar ik gek genoeg wel zo helder was dat ik berekende als ik nu nog 2km mezelf kon laten versnellen ik onder de 2:45 zou finishen. En ach, naar de finish moest ik toch, dus tja...Over de klinkers, langs het publiek (waarvoor respect, weet je wát pas erg is? Stilstaan in de regen en de kou! Ok ok..de meesten hadden wel een paraplu, maar toch), nog 1km, alles geven, nog 500m, in de verte de finishboog zichtbaar, moeder en zus langs de kant schreeuwden zich de longen uit het lijf, de klok tikt: 2:44:42- 2:44-:43: FINISH 2:44:44.

Klik hier voor mijn finish video

Een uitbundige trainer Herman ving me op, ik kon even niet op mn benen staan, waarop er binnen 10 seconden een rolstoel achter mij geparkeerd werd. Had ik al gezegd dat de organisatie top was? Maar dit was voor mij net even een brug te ver, ik ga niet afgevoerd worden in een rolstoel simpelweg omdat mijn benen na 42.2km weer, wind, regen, kou en afzien even 10 tellen rust willen hebben! Die heb ik dus snel weggebonjourd onder het mom dat het prima ging met mij en gek genoeg was dat ook zo. Na de ontlading voelde ik me heel snel weer prima, na een droog shirt kwam mijn buik acuut tot rust, mentaal voelde ik me sterk en mijn benen...tja, trap op en af was even niet zo fijn, maar na een paar meter wandelen viel zelfs dat ook mee.

Zie hieronder mijn wedstrijdverloop.

Klik hier voor het interview met Losse Veter direct na de finish

Ik ben tevreden met een PR van bijna 1,5minuut onder deze omstandigheden, die duidelijk nog slechter waren dan in Utrecht vorig jaar, en waarbij ik ongeveer 38km alleen heb gelopen en dus echt op mezelf aangewezen was. Ik denk dat ik dit te danken heb aan meer technische begeleiding in de vorm van looptrainer Herman Moelard, waarbij ik ook daadwerkelijk het gevoel heb dat ik technisch beter loop, intensievere sportmassages elke week, meer aandacht voor sport-en herstelvoeding en misschien wel het belangrijkste: meer ontspannen naar de marathon toeleven. Ik heb in de voorbereiding ook veel andere dingen gedaan en nieuwe hobby’s ontdekt waardoor ik minder spanning voelde. Ik denk dat hier de sleutel ligt voor mijn ontwikkeling op de marathon en ik zie dus nu ook al uit naar het vervolg. Ik ben benieuwd wat ik onder goede omstandigheden op de marathon kan bereiken!

Ik had vandaag niet zo kunnen presteren zonder de trainingsbegeleiding van Thijs en Herman, de medische begeleiding van Anne Schoot, Carel Bron en Frida Biltereijs, management van Charles Paanakker en de steun en support van Anne, mijn moeder en zusje, en vele betrokken vrienden, familie, trainingsmaatjes en collega’s: in het bijzonder Heleen, Anne de Grauw, Rebecca, Anne Akkerman, Anouk, Pauline en Olaf en onze Aeolus vrienden. Daarvoor wil ik jullie allen heel erg bedanken!

Op naar de 2:40!