Wat had ik er zin in, de Venloop, al 2 jaar mijn piekmoment met goede resultaten (2009 1:19:56 en 2010: 1:17:06). Alphen beloofde veel goeds 3 weken geleden, maar een week later gooide een geïrriteerde lies roet in het eten. Snel naar de fysio en manueel therapeut: het probleem lag in de rug en kon vlot opgelost worden. Helaas was het voor de lies te laat, want die bleef moeilijk doen. De afgelopen week dus praktisch geheel rust, een onwennige wedstrijdvoorbereiding voor mij.

Desondanks heb ik wel helemaal naar de wedstrijd toegeleefd, en op basis van het inlopen zaterdag met versnellingen besloten wel te starten. We verbleven het hele weekend al in Venlo, vrijdag met ons tweeën gezellig een dagje weg, zaterdag richting atletenhotel. Alom gezelligheid, fanatisme en humoristische hardloopgesprekken. Ontspannen richting de zondag, mezelf inprentend dat ik vast en zeker door een evt pijntje in de lies heen kon lopen.

Dit jaar was er een prachtig deelnemersveld bij de dames (bij de heren ook, maar daar had ik me wat minder in verdiept). Ik had als plan te starten op 1:16 en samen met Jolanda Verstraten, Nadja Weijenberg en Remalda uit Litouwen zouden we een mooi groepje kunnen vormen. We vertrokken prima op schema. 5km in 18:00, dat ging voor mijn gevoel al wel wat zwaarder dan anders. Ik kon het tempo ook niet veel langer bijbenen en kwam alleen te lopen. De lies begon te zeuren en dan voel je ineens allerlei andere ongemakken ook. Het was ook vrij warm, meestal heb ik daar geen last van, maar omdat ik de hele week niet gelopen had was ik nog niet gewend aan de temperatuur. Ik kwam aan het denken, ook over afgelopen weken, en dat was al een teken dat ik niet goed in de wedstrijd zat. Thijs en Anne fietsten met me mee, ik probeerde bij elk groepje dat langs kwam aan te haken, maar moest er na een paar honderd meter weer af. Na 10km in 37:30 waar het verval al duidelijk naar voren kwam, wilde ik nog een keer het oorspronkelijke tempo oppakken, en toen nam de pijn in de lies toe. Ik vertrouwde het niet, ik was bij 12,5km en besloot dat het zeker op dit tijdschema beter was uit te stappen. Als ik zou finishen in 1:20 en zou forceren was het dat niet waard.

Heel jammer, de Venloop is een geweldige wedstrijd met ontzettend veel sfeer, publiek en muziek. In Limburg kunnen ze wel een feestje bouwen! Achterop de fiets richting het 20km punt om de bekenden aan te moedigen. De meesten zaten kapot en hadden veel verval gehad, ook de dames met wie ik gestart was. Eigenlijk was alleen Heleen wederom degene met een prachtige prestatie: eerste Nederlandse in 1:15:20.

Al met al voor mij dus een zware Venloop, teleurstellend, maar verstandig. Er is ook veel gebeurd de afgelopen maanden, waarschijnlijk is dit een optelsom van meerdere factoren. Nu rust, herstel, en dan hopelijk snel opbouwen naar een mooie, snelle zomer als basis voor een najaars halve marathon!

Een zonnige zondag begin maart...de 20 van alphen stond al een tijd op mijn programma, maar gezien de afgelopen periode heb ik deelname laten afhangen van de trainingsresultaten. Die vielen de afgelopen 2 weken dusdanig mee dat ik er genoeg vertrouwen in had af te reizen naar het verre westen.

In principe kon ik overnachten in het atletenhotel, maar omdat ik zaterdag nog moest werken in het ziekenhuis was het toch handiger zondagochtend af te reizen, vooral ook omdat de start pas 13;30 was. Op de geínviteerde startlijst stonden onder andere Ilse Pol, Lindsay van Marrewijk en Sanne Broeksma. Eenmaal aan in Alphen zagen we ook vrij snel Nadja Weijenberg langskomen, die zich te laat had aangemeld en daardoor niet op de lijst stond.

We waren ruim op tijd in het atletenhotel, om daar nog even rustig te zitten en mee te reizen met de atletenbus naar de start. Chris ,de fysio van worldrunning management, had een coach pas voor Anne geregeld, dus die kon ook mooi meerijden. Anne had een fiets gehuurd om mee te kunnen fietsen, net als 3 jaar geleden. We waren ruim op tijd bij de start, rustig inlopen, rekken en omkleden. Het was stralend weer, hoewel hier wel meer wind stond dan in het oosten.

13:30 was de start en ik liep mee met de eerste Nederlandse dames Lindsay en Nadja. Ik had inmiddels gehoord dat Ilse Pol een stevige trainingsloop zou doen en dat dus de kans erin zat dat ik haar voor zou blijven. We startten relatief rustig voor een eerste kilometer wat ik wel prettig vond, maar hielden dat tempo wel stevig vol. 5km ging vrij gemakkelijk in 18:05. Tot dan toe liepen we vrij veel tegen de wind in. Bij 6km draaiden we en liepen we met de wind in de rug, waarop de groep versnelde. Ik liet de groep gaan,want ik wilde mijn eigen tempo blijven lopen. Dat ging goed en 10km ging in 36:39.

Een lang stuk langs het water volgde waar we zwaar wind tegen hadden, en ik zag Nadja uit de groep voor mij vallen. Ik ben samen met een man naar haar toe gelopen, waarbij ik de indruk kreeg dat hij mij verder wilde hazen. Echter toen ik voorbij Nadja versnelde bleef hij bij haar hangen en probeerde het gaat naar mij toe te dichten. Daar was ik niet op voorbereid en ik kon mijn voorsprong dan ook niet behouden. We liepen enkele kilometers samen, voordat ik het even zwaar kreeg. Ik liet een gaatje vallen en na een gelletje ging ik met hernieuwde energie op jacht naar Nadja die niet ver uitgelopen was. Bij 16km kwamen we tussen de 10km lopers te lopen, wat voor een hoop drukte zorgde. Ik zag ondertussen dat ik langzaam inliep op Nadja en bij de laatste kilometer liep ik vlak achter haar. We versnelden beide richting finish, maar de weg liep omhoog en bestond uit klinkertjes wat het extra zwaar maakte. Uiteindelijk had Nadja net wat extra's over en finishten we 1 seconden van elkaar. Wat een mooie strijd!

Ik was dus 3e Nederlandse en 6e in totaal in 1:14:24. Als je dat doorekent naar een halve marathontijd, betekent dat dat ik ruim een minuut boven mijn toptijd van Venlo vorig jaar liep, en dat gezien de wind vandaag en mijn persoonlijke omstandigheden van de afgelopen weken. Daar ben ik dan ook erg tevreden mee! Het geeft vertrouwen en mogelijkheden richting Venlo over 3 weken waar ik oorspronkelijk mijn PR van vorig jaar wilde aanvallen (1:17:06). Na deze prestatie lijkt dit niet meer zo onbereikbaar als ik de afgelopen weken dacht. Nu eerst even 2 dagen goed uitrusten en dan lekker verder trainen richting Venlo!

In een bewogen maand waarin ik door omstandigheden de 10km van Schoorl niet kon lopen, besloot ik wel van start te gaan op het NK cross in Hellendoorn. Zonder verwachtingen, zonder druk, zonder iets te verliezen.

Ik heb redelijk door kunnen trainen, hoewel de snelheidstraining en de scherpte er uiteraard wel behoorlijk bij ingeschoten waren.

Het was goed loopweer, koud met wat wind, maar droog en zelfs af en toe een zonnetje. Het parcours was bekend, omdat vorig jaar het NK cross ook op dit parcours gehouden werd. 14:05 stond ik praktisch zonder zenuwen aan de start en had ik gewoon zin om te knallen. Het veld bestond uit 21 dames, een aantal minder dan oorspronkelijk op de startlijst stond. De wedstrijd bestond uit een kleine ronde op het terrein van de paardenmanege, daarna een grote ronde waarin een diepe kuil zat, waarbij de weg omhoog erg rul was en daarna nog 3 ronden waarbij de heenweg telkens omhoog liep en de terugweg omlaag. De wedstrijd was 7,990m lang, relatief lang voor een lange cross. Dat is niet in mijn nadeel met mijn duurvermogen, maar ook zeker niet in het nadeel van een aantal (halve) marathon-topvrouwen in het veld, waaronder Miranda Boonstra, Inge de Jong en Andrea Deelstra.

Ik ging vlot van start met de kopgroep, ik wist dat het parcours snel smal zou worden, en dan was het moeilijk inhalen. Ik ging de eerste bocht in op positie 5 á 6, en bleef verbazend genoeg rond die positie lopen.

 Ik kon mijn tempo goed vasthouden, liep vlak achter Jolanda Verstraten en Corine Spaans, en we liepen op positie 4-5-6. Ik heb even hoop gehad Corine te kunnen inhalen, en dan top5 van Nederland te lopen. Dat lukte echter niet, ondanks de fanatieke aanmoedigingen van onder andere mijn moeder en zusje. Ik bleef haar op de hielen lopen en Jolanda liep in de laatste afdaling weg bij ons. Ik had al een tijdje het gevoel dat er nog iemand vlak achter me liep, maar kon me inhouden niet om te kijken, op het laaste stuk bleek dat mijn gevoel klopte en kwam Lindsay van Marrewijk langszij. Ik versnelde met haar mee, maar Corine had door dat wij eraan kwamen en versnelde ook. Uiteindelijk finishte ik dus als 7e, op 5 seconden van de nummer 5. Erg tevreden, zeker gezien de omstandigheden, vorig jaar was ik op hetzelfde parcours 17seconden minder snel en werd ik 10e. Waarschijnlijk heeft het in mijn voordeel gewerkt dat ik er zo open in ging en ik ben blij dat ik gelopen heb. Ik hoop dat ik mijn trainingen nu weer goed op kan pakken en over 2 weken een goede tijd neer kan zetten op de 20 km van Alphen.

Filmpje NK cross 2011:

Als het filmpje niet getoond wordt of je wil het in de originele kwaliteit bekijken, download het dan hier.

De halve marathon van Egmond, de voorjaarsklassieker en opening van het wegseizoen. Nog nooit was ik er geweest. Vorig jaar zou mijn debuut daar zijn, maar werd het vanwege het slechte winterse weer afgelast. Des te meer zin had ik dit jaar. Voor het eerst overnachten in het atletenhotel op kosten van de organisatie, toch wel bijzonder. Ik vertrok vrijdag al richting het westen, om bij mijn manager te overnachten, zodat ik niet zaterdag de lange reis hoefde te ondernemen. Zaterdag werd dus een rustig dagje, tegen de middag werd ik door hem naar Egmond gebracht, wat slechts 25minuutjes kostte, toch beter dan zaterdag ruim 3 uur onderweg zijn! Ik deelde mijn hotelkamer met Heleen Plaatzer, op eigen verzoek van beide kanten. 's Middags even ingelopen, inclusief een stukje strand, dat was afzien met windkracht 9. Er viel eigenlijk niet tegenin te lopen. Maar...voor vandaag was beter weer voorspeld.

's Avonds volgde de atleten pasta party, uitgebreid, gezond en lekker. Daarna nog even thee gedronken bij hardloopvrienden van Cifla Nijmegen die in een appartementje naast het hotel zaten en toen vroeg naar bed!

Vandaag was de start 12:15 en inderdaad was het weer beter. Het zonnetje scheen, het waaide nog wel heel flink, maar gelukkig ongeveer 2-3 krachten minder dan gisteren:) Het prominenten vrouwen veld start in Egmond voor de rest van de wedstrijd uit, om precies te zijn 8min37 eerder (naar ik begrepen heb het gemiddelde verschil tussen de snelste man en vrouw van de afgelopen 10 jaar). Oorspronkelijk bevatte de vrouwen prominentenlijst 25 vouwen (waaronder 7 afrikaanse dames), maar eenmaal aan de startstreep waren we nog met slechts 16 vrouwen. Onder andere Lindsay van Marrewijk, Saskia van Vught en Pauline Claessen waren afgevallen. Met name dat de laatste 2 dames er niet waren maakt het voor mij wel een stukje moeilijker. De Afrikaanse dames zijn natuurlijk sowieso geen partij voor mij, verder zijn Miranda Boonstra, Inge de Jong, Mariska Kramer, Andrea Deelstra en Heleen ook te snel voor mij, zeker op dit moment. Ik wilde dus afwachten wat Nadja Weienberg zou doen, een onbekende Duitse en Marlies Overbeeke (2:48 op de marathon).

Ik wilde proberen om bij de groep te blijven zolang dat ging, in ieder geval voor op het strand, alleen lopen op het strand is zoveel zwaarder dan in de groep. De wedstrijd zou starten met 3km door het dorp en dan was het zaak bij de groep te blijven, op het strand zakte het tempo vaak wat in andere jaren, dus dan zou ik misschien tot de helft bij kunnen blijven.

Helaas liep het anders: ik was goed voorbereid, voelde me sterk, ook mentaal, en mijn knie had het de hele week redelijk gehouden incl tempo-training, dus die zou het wel volhouden. De eerste 2km gingen redelijk vlot, maar niet te snel. Toch een heel aparte ervaring om tussen de NOS motor en Lornah Kiplagat in te lopen:) Bij 2 km nam Hilda Kibet de kop over en versnelde heuvelop en met wind tegen. Voordat ik na kon denken of ik dat tempo wel aankon was ik al los. Het ging gewoon zo snel ineens. Inmiddels waren de Duitse, Nadja en Marlies ook met mij los en konden we het gaatje niet meer dichten. Bij 3km draaiden we het strand op en liep ik samen met Marlies; Nadja en de Duitse waren we al kwijt. Het strand was prachtig, het water schitterde in de zon, een ferme wind helaas wel tegen, maar veel enthousiaste mensen die ons op de been hielden. Nog even had ik met Marlies de illusie dat we de groep bij konden halen want die zakten in het begin van het strand iets in, maar helaas voor ons pakten ze snel het tempo op en liepen wat verder bij ons weg. Ook Marlies had een fractie hoger tempo dan ik, dus ik pakte mijn eigen tempo met de wetenschap dat de wedstrijd nog lang genoeg duurde om naar haar toe te lopen. Dat deed ik dus ook in de km's 7 tot 10, waar ik bij 10km weer naast haar liep. De strandopgang is steil, ongeveer net zoals in Terschelling, dus  zwaar maar niet onbekend;10km volgde in ongeveer 38:30.

Daarna zouden alleen maar vlakke wegen volgen was mij verteld, maar dat viel nogal tegen van 10 naar 12km, veel steile klimmetjes op een onverharde weg, waarbij je soms toch ook ineens de wind weer van schuin-voor had. Daar liep Marlies weer iets bij me weg en werd ik inmiddels ook ingehaald door de kop van de mannenwedstrijd. Dat is ook wel een aparte ervaring. Ik ging weer op jacht naar Marlies na 12km op een verharde weg die slechts licht glooide. De omgeving was prachtig en ik had er nog vertrouwen in.15km ging in 58:30, maar ik zag al dat ik niet echt dichterbij kwam. Ik werd verrast doordat Lornah en Michel Butter langs het parcours wandelden, ze waren met blessures uitgestapt. Bij 16km vond mijn buik het mooi geweest, waarschijnlijk heeft het strand met die harde wind in je eentje toch heel veel kracht gekost. Ik kon net de 15km/u aanhouden,maar meer zat er ook echt niet in. Ik besefte dat de afgelopen weken ook erg zwaar waren op mijn werk, met veel nieuwe ervaringen en verantwoordelijkheid, waarvan je de inpact ook niet moet onderschatten. Ik heb nog genoten van het laatste stuk van de wedstrijd, wetende dat een mooie tijd en een plekje hoger in het klassement er eigenlijk niet meer in zouden zitten. Ik finishte uiteindelijk in 1:23:22 als 12e van de 14 overgebleven vrouwen (naast Lornah was ook Mariska Kramer uitgestapt), waar ik nog wel ruime voorsprong had op de Duitse dame en Nadja Weijenberg. 

Heleen verdient weer een speciale vermelding: 1:16:34 op deze halve marathon is inmens, daarnaast 2e Nederlandse achter Hilda Kibet en vóór Inge de Jong, Andrea Deelstra én Miranda Boonstra is ongelooflijk goed! 

Voor mij is dit nu redelijk, ik mag nu niet teveel verwachten, hoewel dat wel heel moeilijk is voor mij. Het liefst wil ik bovenin meetellen, ik merk dat ik het prachtig vind zo'n heel weekend op hoog niveau met het hardlopen bezig te zijn, op deze manier deel te nemen aan de topsport-hardloopwereld en allerlei toplopers/managers/ trainers te leren kennen. Ik merk dat ik hier meer plezier uithaal dan waar dan ook, en dan is het enige dat je wil dat het goed gaat. Als het dan door omstandigheden nét niet zo goed gaat als je zelf zal willen, maak je de uitslag voor jezelf veel slechter dan die eigenlijk is. Egmond is waarschijnlijk de zwaarste halve marathon van Nederland, ik vond het verschil met Terschelling ook gigantisch, en in deze periode met werk moet ik wel eerlijk naar mezelf blijven. Het belangrijkste is het vertrouwen te houden naar de toekomst toe, ik heb niet zomaar afgelopen voorjaar zo hard gelopen, ik kan dat echt nog wel, alleen nu even niet.

Nu proberen in mijn ritme te komen, een aantal zaken wat flexibeler op te pakken wat betreft mijn werk en dan met een minder druk hoofd en lichaam de nederlandse ranglijsten weer aan te vallen!