De zevenheuvelenloop 15km in Nijmegen stond als volgende wedstrijd op mijn najaarsprogramma. Een wedstrijd die elk jaar niet ontbreekt in mijn planning, vanwege het prachtige parcours door het Nijmeegse, het gezellige van een stad die je zo goed kent, maar die nog nooit voor een echt tevreden gevoel na afloop heeft gezorgd. Dit jaar was ik vast besloten het gevoel "dit parcours ligt mij ook niet" van de hand te doen, ook al weet ik dat ik op een vlak parcours beter uit de voeten kan. Maar met zelfvertrouwen als eerste stap hoopte ik vandaag een mooie tijd neer te zetten; zelfvertrouwen dat ik voor het grootste deel uit de Berenloop van 2 weken geleden heb meegenomen.
Het weer was geweldig, de dag begon mistig, maar al snel maakte de mist plaats voor zon, was de temperatuur prima en stond er praktisch geen wind. Op de startlijst stonden sowieso Miranda Boonstra en Heleen Plaatzer, daarachter kwamen Merel de Knegt, Lindsay van Marrewijk en Stefanie Bouma. Ik schaarde mijzelf in de groep daarna, dus hoopte op top6. Toen ik hoorde dat Lindsay niet zou starten hoopte ik op een mooie Nederlandse top5 klassering. Belangrijker was de tijd, ik zou vertrekken op 54:00 waarbij ik had bedacht dit keer niet zoveel krachten te verspelen in het eerste deel waarin de meeste hoogtemeters overwonnen moeten worden (omhoog uiteraard).
Om 13:00 gingen de duizenden deelnemers van start en begon het avontuur over de 7 heuvelen. De eerste 5km ging perfect volgens planning in 18:20. Toen waren we aangekomen op het hoogste punt in de wedstrijd en volgden er een glooiende weg met 2 km later nog een forse beklimming. Ondertussen liep ik bij 5km weg bij Merel de Knegt (die overigens wel redelijk recent bevallen is). Ik sloeg een gaatje dat ik steeds wat verder kon vergroten. Ik kreeg Stefanie Bouma in het zicht doordat het veld wat uitdunde en besloot mijn eigen tempo te lopen op dit middengedeelte en dan te zien waar het schip zou stranden. Al snel merkte ik dat ik dichterbij kwam en bij 6,5km sloot ik aan. Ik besloot een baantactiek toe te passen, waarvan ik altijd dacht dat die niet voor mij weggelegd was: vlot eroverheen versnellen en dat tempo even vasthouden zodat het moeilijk is voor de tegenstander aan te haken. Dit lukte wonder boven wonder en ik was los. Ik nam me hevig voor niet achterom te kijken, maar de zon werkte goed mee: we hadden de zon in de rug en ik kon o.b.v. de schaduwen goed onderscheid maken tussen Stefanie met paardenstaart en de mannelijke hardlopers om mij heen. De 3e en 4e heuvel vielen mij zwaar, maar ik kon naar beneden wel weer goed mijn tempo oppakken, zeker beter dan vorige jaren.
Op 10km kwam ik door in 36:18, dat was opnieuw exact volgens planning! Nu volgde de laatste echte klim en gelijk de langste: tot 11km liep het omhoog, dat is bikkelen. Er volgde een km van 3:52, maar daarna ging het naar beneden. Ik had omhoog wat krachten gespaard, omdat ik nu omlaag weleens wat winst wilde pakken. Vorige jaren lukte dit niet, omdat ik bij 11km al zo kapot was dat ik omlaag niet meer kon versnellen. Dit jaar ging dit een stuk beter, ik liep km van 11 naar 14 in 10:20 (3:27/km). De laatste km valt mij elk jaar zwaar, omdat die juist weer wat omhoog gaat. Gelukkig stonden er ontzettend veel supporters langs de kant en had ik wel door dat ik derde Nederlandse zou worden. In de laatste 500m kon ik het toch niet laten en keek ik eenmaal achterom; toen wist ik het zeker.
In een tijd van 54:16 finishte ik: net iets minder snel dan ik hoopte, maar wel als 3e Nederlandse! Miranda Boonstra won op 7 seconde van Heleen, en met ons drieën vormden we een echt Njimeegs podium!
Zondag 6 november was mijn grote dag op de 15e Berenloop op Terschelling, wat voor mij als jubileum voelde: ik deed namelijk voor het 10e jaar achtereen mee! Met 20 hardloopvrienden vertrokken we vrijdagmiddag richting het eiland, waar we rond 21:00 in ons caravanpark aankwamen. Vrijdagavond volgde een mooi feest in een café in een nabij gelegen dorp waar Hessel, de lokale volkszanger optrad. Zo begon het weekend lekker ontspannen en op zaterdag bereidde iedereen zich op zijn eigen manier voor op de wedstrijd. Onze hele groep zou de halve marathon lopen, op 3 fanatieke supporters na die ons op de fiets zouden begeleiden. Het weer was goed qua temperatuur, er stond wel wat wind, maar die zouden we op de heenweg tegen hebben en daardoor op het strand in de rug. Zondag om 12:00 klonk de boothoorn als startschot en vertrokken 3500lopers voor de halve marathon. Ik liep vlot op kop van de dames en was op zoek naar heren met wie ik mogelijk samen kon lopen. In eerste instantie haalde ik nog wat heren in die sneller gestart waren dan ik, maar bij 3km kwam ik achter Johan Kats van AV Daventria te lopen die zich gelijk afvroeg wat mijn plannen waren. Ik wilde eigenlijk het liefst winnen en als dat in een tijd rond de 1u17 zou kunnen zou dat prachtig zijn. Het leek Johan een goed plan en samen gingen we op weg.
De sfeer was weer als vanouds geweldig, massa’s knuffelberen langs de kant, vlaggetjes, vele buurtbewoners die hun geluidsinstallatie buiten hadden gezet en met hun enthousiasme je ondersteunen. De route werd aangegeven door witte berenklauwen op de weg. In de dorpen waren zoveel mensen samengestroomd dat ik kippenvel van de aanmoedigingen kreeg. Vijf kilometer kwamen we door in 18:00, 10km in 35:48, maar mogelijk stond dat bordje wat te vroeg. Daarna gingen we richting strand en liepen we vol in de wind door de duinen. De strandopgang is erg steil en daar is het zaak kracht te sparen voor het strand. Het strand was zwaarder dan vorig jaar, meer mulle stukken wel afgewisseld met hard strand, dus het was moeilijk je ritme vast te houden. Ik kon heerlijk achter Johan lopen die mij ook nog coachte onderweg, waarvoor veel dank.
Op de strand afgang staat het bordje 15km en mijn horloge vertelde mij 55:00min (dit is een halve minuut sneller dan mijn snelste tijd op de zevenheuvelenloop..) Dan volgt de terugweg over de “longway” een schelpenpad door de bossen dat glooiend richting West Terschelling voert. Ik had op het strand tijd verloren, maar dat kan ook niet anders. Ik voelde me wel na het strand weer sterk en kon mijn tempo terugpakken naar tijden sub 3:40/km. Ik liep op schema 1u17 en er was achter mij geen vrouw te zien. Dat was een geweldig gevoel zo op de finish af te gaan en al te beseffen dat je echt gaat winnen. Ik ben de afgelopen vier jaar 2e geworden en het leek me geweldig hier een keer te winnen. De laatste kilometer door het dorp werd je weer gedragen door de supporters langs de kant en de laatste 200m loop je over de rode loper richting de finish onder Brandaris. Ineens viel mijn oog op de klok onder de Brandaris: 1:16:25-1:16:26…Het parcoursrecord van 1:16:40 schoot ineens in mijn hoofd en ik sprintte alsof mijn leven er vanaf hing.
De klok bleef staan op 1:16:38 (1:16:36 netto): een parcoursrecord! Daarmee hield ik mensen als Saskia van Vught, Ingrid Prigge en de huidige parcours record houdster Mariska Kramer-Postma achter mij, ongelooflijk! Waarschijnlijk was het parcours iets te kort, waardoor ik dit niet als officieel PR voor mezelf durf te rekenen, maar de zwaarte van het parcours weegt wel op tegen de afstand, dus voor mezelf weet ik dat ik dit op een officieel normaal parcours zeker kan lopen.
’s Avonds volgde de huldiging in de vertrekterminal van de haven en het gevoel dat ik voor het eerst de snelste en ook gelijk de allersnelste ooit op Terschelling was is niet te beschrijven, geweldig! Nynke Beunders werd knap 2e en Heleen Plaatzer die haar had gehaast werd 3e. Zo werd het dus een mooi vriendinnenfeestje op het podium.
Uiteraard volgde daarna opnieuw een leuk feest bij Hessel, waar de benen weer lekker losgedanst werden. Ik ga hier lekker van genieten en dan op naar de Zevenheuvelenloop waarvoor ik nu vertrouwen heb opgedaan een mooie tijd te kunnen lopen.
Iedereen bedankt die reeds gereageerd heeft via sms of mail, alle enthousiasme en reacties betekenen heel veel voor mij!
Team Aeolus & Friends met volksheld Hessel.
16 oktober was het zover, mijn grote oefening voor de hele marathon. Komend april hoop ik te debuteren op de Marathon van Utrecht, maar vanwege de grote sprong vanaf de halve marathon en alle technische zaken rondom een hele marathon had ik besloten een tussenstap te maken dit najaar in Amsterdam. Planning was van de hele
marathon 30km op het beoogde tempo van komend jaar te lopen, 3:55/km (eindtijd op de marathon 2:45u).
Het was stralend weer met zon, weinig wind en een goede temperatuur. De dag tevoren reisden we af richting het westen voor een voorbereidende bespreking met Thijs in Zeist en de technische meeting voor de topatleten in het hotel in Amsterdam. Daarna naar mijn hardloopmaatje Natasja van Nijmegen Atletiek die vlakbij het Olympisch stadion woont om lekker te eten en te overnachten.
De start was zondag om 9:30u, mooi op tijd dus. Dat betekende ook erg vroeg mijn bed uit in het kader van het wakker worden en opstarten van de spieren. Een uur tevoren was ik in het stadion en na warmlopen verzamelden we in de call room waarna we met de groep topatleten naar de baan werden gebracht. Alle andere atleten waren reeds opgesteld achter de startstreep en wij konden nog even warm blijven lopen voor het startschot. Er was een groot aantal buitenlandse topatleten aanwezig, maar ook veel nationale topatleten, want deze marathon was namelijk ook tevens het Nederlands kampioenschap. Het gevoel om tussen deze mensen het stadion binnen te komen was echt geweldig. Tijdens het inlopen galmde “Bloed, zweet en tranen” door het stadion en op dat moment voelde ik dat dit het startveld was waar ik thuishoor en dat terwijl ik nog geen marathonmeter gelopen had.
Stipt 9:30u het startschot en daarna was het zoeken naar het juiste tempo. Het is lang geleden dat ik 3:55/km liep op welke afstand dan ook in een wedstrijd en toen voelde dat ook nog eens heel anders. Maar ik had mijn Garmin omgedaan en kon dus continu het tempo zien, dat resulteerde in vele controlemomenten de eerste kilometers om vooral niet te hard te gaan. Dat ging goed, het tempo lag rond de 3:53/km en ik liep in een mooi groepje. Na 3km liepen we door het Vondelpark wat erg gezellig was. Daarna gingen we via een lus richting Amstel, waar we ongeveer 5km langs liepen en na een keerpunt weer 5km terug richting binnenstad. Het was een prachtig parcours, stralend weer, veel enthousiaste mensen en muziek. Ik genoot ontzettend en de eerste halve marathon ging verbazingwekkend makkelijk. Eigenlijk begint het ook pas daarna, maar toch is het fascinerend om te voelen dat je 1:22 rond loopt op een halve marathon dat voor je gevoel weinig moeite kost.
Richting 30km begin je af en toe wel wat te voelen en loop je niet meer automatisch te hard, maar ook dat ging nog erg goed. Ondertussen lag ik continu vierde in het NK klassement. Anne en Thijs begeleidden mij en zorgden voor goede advisering omtrent de ontwikkelingen voor mij; immers mocht één van de dames voor mij uitstappen zou dat betekenen dat ik op medaille koers lag en was het zeer het overwegen waard de marathon uit te lopen als ik daar lichamelijk toe in staat zou zijn. Dit gebeurde echter niet (gelukkig maar voor de top 3), en Thijs’ advies was door te lopen tot 35km als het echt goed zou voelen en dan te stoppen. Zo gezegd zo gedaan, want ik voelde me bij 30km eigenlijk nog prima. Eerlijkheidshalve gebied te zeggen dat het daarna ook wel wat zwaarder werd en ik wel moest opletten mijn tempo vast te houden, maar dat lukte wel. Ik haalde een Japanse atlete in en liep in op een Zwitserse atlete, dus het slagveld was begonnen. Bij 35km was het wel verstandig te stoppen in een “eindtijd” van 2:16:33.
Als je dit tempo doortrekt betekent dat een officiële eindtijd op de marathon van 2:44, dus nog ruim een minuut sneller dan mijn doel voor komend jaar. Ik heb onderweg echt het marathongevoel gehad en wist zeker dat dit de afstand gaat zijn waarop ik prestaties neer kan zetten. Daar was ik erg blij mee, het geeft veel vertrouwen dit nu al te kunnen zonder specifieke marathontraining. Waarschijnlijk hoef ik dus komende winter ook niet veel méér te trainen dan ik nu doe, alleen specifieker voor de marathon. Ik heb er alle vertrouwen in dat ik met die training ook de laatste 7km dit tempo kan vasthouden en er een prachtige marathontijd in zit komend jaar. Uiteindelijk werd Lornah Kiplagat Nederlands Kampioen in een mooie tijd waarmee zij ook onder de Olympische limiet voor London 2012 bleef en werd Heleen tweede in een geweldige tijd van 2:35u waar haar doel voor vandaag 2:39u was, super!
Nu op naar de halve marathon van Terschelling begin november en daarna de Zevenheuvelenloop.
Gert-Jan Wassink en ik voor de wedstrijd (hij haastte Miriam van Reijen, 3e op het NK).
Mogelijk een samenwerking voor mijn debuutmarathon!
Het is gelukt, een PR op de 5000m! Vrijdagavond heb ik in Wageningen deelgenomen aan de laatste track meeting van het seizoen. Ik wilde nog eenmaal proberen mijn 5000m PR aan te vallen. De afgelopen weken gingen de trainingen als een trein, hoewel de nadruk wel lag op lang tempo werk gezien de naderende 30km tijdens de Amsterdam Marathon over 4 weken. Daardoor ging ik wel een beetje twijfelen of ik genoeg snelheid zou hebben voor een 5000m op hoog tempo, maar aan de andere kant was het vertrouwen ook groot dat de huidige PR tijd (17:28) inmiddels niet meer in verhouding stond tot mijn andere lange afstand tijden en dat deze tijd dus eigenlijk in een goede wedstrijd te verbeteren moest zijn. N.a.v. mijn vorige track meeting waar ik in mijn eentje naar 17:31 liep met veel wind, had ik dit keer wel een haas gevraagd, Sander vd Hoogen van Cifla, Nijmegen. Hij heeft mij in het verleden met succes gehaast en ik had er dan ook alle vertrouwen in dat de voorwaarden voor deze wedstrijd goed zouden zijn. Even dreigde donkere wolken roet in het eten te gooien, maar uiteindelijk was het droog, prima temperatuur en stond er een lichte wind. Ik had er zin in en zou vertrekken op 17:15. Inderdaad een grote hap van mijn PR, maar ik was echt overtuigd dat het kon.
Om 21:30 startte de wedstrijd en dit keer zat ik wel in de eerste serie. Het veld viel gelijk mooi uit elkaar waardoor er genoeg ruimte was. De eerste km ging prima in 3:24. Toen was het zaak tempo te houden wat erg goed ging met resp km 2 en 3 in 3:26 en 3:27.5. Tot 3000m ging het verbazingwekkend makkelijk, maar eigenlijk begint de wedstrijd ook daarna pas. Aangemoedigd en gecoacht door Anne en Heleen (Plaatzer) volgden de ronden elkaar op, en was ik zelfs in staat om na een ronde van 83.7 (doel was 83.0) te versnellen naar 82.0 om de verloren tijd recht te trekken. Daarmee verbaasde ik mezelf. In het verleden was het vaak zo dat als ik eenmaal inzakte ik mijin beoogde tempo niet meer op kon pakken.
Uiteindelijk kon ik het tempo ook de laatste ronden vasthouden en finishte ik in 17:12.3. Sander heeft geweldig gehaast, dankzij hem hoefde ik niet op de tijd te letten en kon ik blindelings op het goede tempo vertrouwen.
Ik ben ontzettend tevreden dat ik in dit jaar met alle veranderingen van nieuwe baan, nieuwe woonplaats, veel werken, blessure en het verlies van mijn vader dit heb kunnen klaarspelen. Dit geeft veel vertrouwen voor de toekomst, voor zowel mijn ontwikkelingen op deze afstand, als ook op de marathon komend jaar. Ik heb het gevoel dat ik weer terug ben in subtop!
Even een update over de planning van komende maanden. Waar ik na het NK de planning nog niet helemaal op de rij had, heb ik nu een duidelijk plan waarbij ik enkele knopen heb doorgehakt.
Dit jaar geen NK 10km en NK halve marathon voor mij. Ik merkte dat ik mij daar niet geheel op kon focussen en met teveel tegenzin naar die wedstrijden toeleefde. Dit jaar is het vooral een jaar van blijven lopen met plezier, er is al genoeg narigheid gebeurd. Als ik van tevoren er al niet voldoende vertrouwen in heb, wordt het wel heel erg moeilijk zo'n wedstrijd tot een goed einde te brengen. Ik laat dus verstek gaan bij de NK's op de lange(re) afstand.
Komende week loop ik de veluweloop met vrienden team Aeolus, lekker fanatiek losgaan in het bos rondom Wageningen, heerlijk! De week erop toch nog een poging mijn 5000m PR serieus aan te vallen, samen met haas Sander vd Hoogen. Ik hoop dat ik dit jaar in ieder geval dat PR kan veranderen! Dan eind september nog een estafette in Tilburg, waarna het serieuze werk zal beginnen. Ik heb namelijk besloten op de marathon in Amsterdam te starten op 16 oktober om vast een soort generale repetitie te draaien hoe het voelt zo'n grote marathon te lopen, inclusief omgaan met waterposten ed. Volgens planning zal ik ongeveer tot 30km lopen en dan uitstappen.
Dan zal ik in november voor de 10e maal aan de start staan van de 1/2 marathon op Terschelling, de Berenloop, één van de leukste wedstrijden van het jaar, waarbij we met een hele groep vrienden afreizen naar het gezellige waddeneiland en daar samen met duizenden andere lopers en supporters een weekend op en top gaan genieten en presteren.
Halverwege november is de zevenheuvelenloop. Ik wacht even af hoe ik me voel na de Berenloop voor de beslissing of ik definitief deelneem, maar de kans zit erin, Nijmegen voelt toch nog steeds als thuis en de zevenheuvelenloop is een belevenis op zich. Eind november is dan het NK cross in Tilburg (het voelt alsof het NK vorige week was, er zit dit jaar maar en half jaar tussen de NK's, vanwege switch van locatie is het NK nu in het najaar ipv in het voorjaar). Ik wil graag van de partij zijn in Tilburg, zeker na mijn goede prestatie op het NK cross afgelopen voorjaar.
En dan zoals reeds bekend richting mijn marathon debuut in Utrecht op 2e paasdag 2012. Ik kan niet wachten!
Pagina 8 van 11