Vandaag was mijn eerste testwedstrijd tijdens de marathonvoorbereiding, de 10km tijdens de tweede Woolderesloop in Hengelo. Een uitermate gezellige wedstrijd met veel bekenden en lekker dicht bij huis. Ik had reeds 3 zware trainingsweken achter de rug en wist niet wat ik kon verwachten. Ik mocht voluit lopen en was benieuwd wat me dat zou opleveren.

Het was fris, rond het vriespunt, maar het waaide niet hard. Ik startte in een mooi groepje op tempo 3:30/km. Het parcours kende ik van voorgaande jaren op mijn duimpje en ik wist dus precies wat er komen ging. Waar ik in het verleden vaak omhoog de aansluiting verloor, kon ik mezelf er nu toe zetten niet op te geven bij twee tunneltjes waardoor ik mee kon. Ik merkte dat ik sterk in de wedstrijd zat en ook hard voor mezelf kon zijn. Op 5km kwam ik door in 17:36. Daarna volgde een stuk onverhard door het bos en daarna een groot viaduct. Dat was precies op het moment dat ik wat vermoeid begon te raken en ik liet even het tempo zakken om vervolgens omlaag weer seconden terug te pakken. De laatste 2 km wilde ik niet 100% diep gaan, vanwege de piekweek komende week. Over twee weken op de 10km in Schoorl, dan mag ik 101% diep gaan. Uiteindelijk finishte ik in 35:07 waar ik erg tevreden mee was. Het is geen gecertificeerd parcours, daarom reken ik het niet als officieel PR. Het sterkt je echter wel in je vertrouwen; als dit mijn uitgangspositie is deze periode dan kan ik hopelijk over 2 weken na een rustige trainingsweek goed presteren in Schoorl. Het doel is daar onder de 35min te lopen.

De halve marathon van Egmond is een prachtige halve marathon. Vandaar dat ik, ondanks mijn geplande wintersport de week tevoren, wel wilde starten. Ik voelde me goed uitgerust en zonder spierpijn vertrok ik afgelopen zaterdag naar Egmond waar ik een hotelkamer deelde met Heleen en Miriam (van Reijen). Het waaide flink, maar dat hoort nu eenmaal bij een halve marathon over het strand en door de duinen. Vorig jaar ging de wind op zondag liggen, dit jaar was dit niet het geval. We zouden op het strand wind in de rug hebben en door de duinen op de terugweg wind tegen. De temperatuur was prima, maar vanwege de wind was het toch wat twijfelachtig hoeveel kleding je aan moest trekken. Zondag liet zowaar het zonnetje zich een beetje zien en ik had er zin in. De dames prominenten starten voor het veld uit zodat er een mooie strijd ontstaat tussen mannen en vrouwen om als eerste te finishen. Het veld was vrij breed, er stonden 25 vrouwen aan de start.

Om 12:16 klonk het startschot en er werd snel gestart. De eerste 3 km gingen door de straten van Egmond waar gelijk veel publiek stond aan te moedigen. Daarna gingen we het strand op en lag het veld al uit elkaar. De eerste groep Nederlandse dames met onder andere Heleen maakte jacht op de Kenianen vooraan het veld, en ik liep in de Nederlandse groep daarachter met onder andere Miriam. Ik vond het tempo op het strand flink en liet me bewust iets zakken uit de groep om op eigen tempo te lopen: de wind was immers in de rug en de luwte van de groep had ik nu niet nodig. Ik was bang me kapot te lopen als ik in de groep bleef en dan in de duinen acuut te moeten lossen en daar zou ik ook niks mee bereiken. Ik liep een mooi tempo en genoot van het weer, de omgeving en de vele mensen langs de kant. Ik kwam door op 10km in 36:12. Daarmee was ik erg tevreden. Ik voelde me sterk op de strandopgang en liep wat in op Miriam voor me. Vanaf 12km keerde echter het tij en kreeg ik plotseling last van maagpijn en misselijkheid. Ik kon dit niet verklaren, de pijn kwam me bekend voor uit trainingen, maar ik had hier in een wedstrijd nog nooit last van gehad. Ik hoopte er nog doorheen te lopen door het tempo iets te laten zakken tot 4min/km, maar helaas hielp dit niet. Ik raakte verkrampt en heb tweemaal een tussenstop in de duinen gemaakt. Naast het gepland worden ingehaald door mannen, werd ik nu ook ingehaald door de vrouwen prominenten die achter mij liepen, waarvan er een aantal probeerden mij op te peppen (dank voor jullie sportiviteit). Mijn tempo zakte echter tot 5min/km en het enige waar ik nog aan kon denken was hoe ik tot de finish moest komen.

Uitstappen was geen optie, zowel mentaal gezien niet, als ook praktisch niet: ik moest hoe dan ook nog 6km afleggen naar de finish. Uiteindelijk is dit wel gelukt, maar een eindtijd van 1:25 is natuurlijk erg teleurstellend. Wat precies de reden was van de buikklachten is mij niet geheel duidelijk, maar ik heb de positieve ervaringen meegenomen en begin deze week aan mijn marathonvoorbereiding. Na mindere prestaties kun je de betere des te harder waarderen.

Afgelopen jaar voelt als een dubbel jaar. Geblesseerd in het voorjaar, maar in het najaar een mooie ontwikkeling op de lange afstand en ook op de 5000m. “Eindelijk” de overwinning op de Berenloop op Terschelling in zelfs een parcoursrecord (een prestatie waar ik zelf ook wel van stond te kijken), derde Nederlandse op de Zevenheuvelenloop in een mooi nieuw PR op de 15km (54:16) en een super voorbereiding op de marathon die komen gaat in april 2012 in Utrecht; in Amsterdam afgelopen oktober heb ik tot 35km meegelopen waar ik op schema 2:43 liep. Dit was echt een geweldige ervaring.

Echter 2011 was voor mij geen hardloopjaar. 2011 was het jaar waarin ik mijn vader verloren ben. Daardoor voelden alle ervaringen, prestaties en activiteiten anders, bedrukt, soms verdrietig, soms dankbaar, maar vooral eenzaam. Ondanks het feit dat ik zoveel lieve mensen om me heen heb, die me onbeschrijfelijk gesteund hebben, gesupport, gebeld, gesms’d, reacties geplaatst hebben en er gewoon voor me geweest zijn (en nog zijn), kan niemand mijn vader vervangen.

Sinds 11-2-11 is hij er niet meer die mij voor de wedstrijd belde: “Reina, hoe laat loop je morgen? Ok, en hoe lang is de wedstrijd? Prima, dan bel ik je morgen.” En na de wedstrijd had ik een voice mail (op het tijdstip “starttijd + PR tijd van de bewuste afstand “): “Ha meisje, hoe ging het? Volgens mijn berekening moet je nu ongeveer binnen zijn. Ik hoop dat dat gelukt is!”.

Sinds 11-2-11 wordt er niks meer bijgeschreven op het stukje papier dat papa altijd op zijn bureau had liggen. Daarop stond een tabelletje met mijn wedstrijdafstanden met daarachter datum en tijd waarop een PR wederom verbetert was. Mijn PR’s op de 5000m en de 15km van dit jaar staan daar niet meer op. Voor mijn vader blijven de PR’s voor altijd de tijden uit 2010. Dat is niet te bevatten.

Dat mijn vader niet zal meemaken hoe ik zal debuteren op de marathon doet me verdriet net zoals vele activiteiten van ons gezin waar hij niet meer bij zal zijn.

Negen jaar lang belde papa na de Berenloop op Terschelling naar mijn moeder en mij. Hoe het gegaan was, hoe hard het gewaaid had en hoe mul het strand geweest was. Maar vooral de vooruitgang in de prestaties vond hij prachtig. De afgelopen vier jaar was ik tweede. Elk jaar zei papa: “Volgend jaar weer een kans, je zult een keer winnen.” Inderdaad is dat gelukt, maar waarom was dat precies het jaar dat ik dat niet meer aan mijn papa kon vertellen?

Mijn vader was een fan van mij, van de hardloopsport, hij was fan van dierbaren die iets met hart en ziel bedrijven, zoals ook mijn zusje viool studeert op het conservatorium.

Daarnaast was mijn vader ook dokter, net als ik, en daardoor een luisterend oor voor alles wat ik meemaakte tijdens mijn studie en in de roerige eerste maanden van mijn eerste baan. Dit leidde altijd tot een advies of mening van een ervaren dokter uit de praktijk die mijn vader was.

Onvervangbaar, onuitwisbaar en in mijn hart is mijn vader, die zoveel heeft bijgedragen aan wie ik nu ben.

Je bent van ons weggevaren op de wijde zee

Richting ondergaande zon met de wind mee

Gelukkig heb je zoveel herinneringen aan ons gegeven

Dat je in ons hart altijd zal blijven voortleven.

Ik wil iedereen die me afgelopen jaar heeft bijgestaan bedanken, alle lieve reacties hebben mij ontzettend gesteund.

Ik wens jullie een gelukkig, sportief, liefdevol en succesvol 2012!

De opening van het cross seizoen is ook gelijk het NK cross: de Warandeloop in Tilburg. Vorige jaren heb ik hier nooit gelopen, omdat het altijd één week na de zevenheuvelenloop is en ik dat wat veel van het goede vind. Dit jaar was het echter voor het eerst naast een grote internationale cross ook het NK cross en kon ik na mijn 7e plek op het afgelopen NK cross in Hellendoorn het niet na laten toch vandaag te starten.

Afgelopen week heb ik het rustig aangedaan, en daarmee was ik goed hersteld van de zevenheuvelen. Mentaal voorzag ik een groter probleem; binnen zes weken opladen voor vier grote wedstrijden is toch wel belastend. Wel voelde het als een soort afsluiting van een succesvol najaar, hierna volgt een rust-periode qua wedstrijden voordat ik aan de marathon voorbereiding zal beginnen. Vandaar overheerst dan toch het gevoel dat je het najaar ook écht succesvol wil afsluiten met een goed NK cross, dus ging ik vol goede moed op weg in een extreem sterk deelnemersveld. Er startten ruim 60 atleten, waarvan 26 uit Nederland, de anderen kwamen uit 10 verschillende Europese landen. Na een korte startronde volgden viermaal een grote ronde van bijna 1900m waarmee je uitkomt op 8100m in totaal. In de grote ronde zaten enkele leuke/zware hindernissen waaronder 3 boomstammen waar ik mijn hordentechniek uit mijn jeugd kon toepassen en veel kleine heuveltjes en bochtjes. Op de rechte stukken kon je bijtanken en tempo terugpakken

De eerste ronde ging ik (relatief) rustig van start. Het valt me elk jaar op dat er op het NK lange cross gestart wordt alsof het een korte cross is, en de meeste atleten hebben halverwege spijt van hun snelle start. Ik ging in de achterhoede de eerste grote ronde in en vanaf daar begon het oprapen. Ik schoof steeds verder op en haalde in eerste instantie met name buitenlandse atleten in. Ik liep een zeer constant tempo en liep in de tweede ronde naar de eerste Nederlandse atleten toe. Wederom strandde ik op Stefanie Bouma en ik kreeg een deja vu gevoel van de zevenheuvelenloop. Ik kon in een binnenbochtje precies in een gaatje tussen Stefanie en een dikke boom duiken, waarna ik weer een plek in het klassement opschoof. Ik sloeg een gaatje en ging op weg naar de volgende atlete. Dat was in eerste instantie Lara Nicod, een atlete van Phanos, maar ineens zag ik dat Jolanda Verstrate die afgelopen jaar in Hellendoorn 4e werd, uit het groepje daarvoor zakte. Ik liep samen met een Zwitserse richting Jolanda en kon haar vrij gemakkelijk voorbij. Daarna volgde de achtervolging van Lara, ook haar kon ik in de laatste ronde inhalen en lossen.

Ik kreeg een groepje met drie Nederlandse atletes in het oog waaronder Marieke Falkmann, Nederlands kampioene op de 5000m in 2010. Ik kwam dichterbij, maar de ronde was net te kort (of ik was niet snel genoeg natuurlijk:) om ze bij te halen. Uiteindelijk gleed ik 100m voor de finish nog flink weg in het laatste bochtje en was de Zwitserse weg waardoor ik als 31e overall finishte (totaal 56 dames gefinisht). Ik was 11e Nederlandse van de 26, waar van tevoren een top12 positie goed en een top10 positie heel goed leek. Ik ben erg tevreden met dit resultaat, het deelnemersveld was vandaag heel erg sterk en ik heb mijn race goed en verstandig opgebouwd en constant gelopen. Daarnaast heb ik ook genoten van het crossen en dat is minstens zo belangrijk.