Tijd voor een update! Na mijn halve marathon van Enschede en de Batavierenrace heb ik geen wedstrijden meer gelopen. Initieel heb ik even een dip gehad na april qua hardlopen, maar daarna was het vooral een planningsprobleem vanwege vele weekenden werken in combinatie met vermoeidheid van lange werkweken in Leiden en in de weekenden reizen naar het oosten om bij Sander te zijn. Ik was blij als ik een keer een avond op de bank kon zitten. Wedstrijden konden voor mijn idee enkel tot teleurstellingen leiden als je zo vermoeid bent. Deze zomer had ik graag een paar dorpsloopjes willen doen, 5 en 10km, maar het werkrooster liet dat niet toe. Ik loop echter de afgelopen weken weer rond de 80km in de week en daarmee onderhoud ik mijn basis goed. Voor nu ben ik daar tevreden over. Geen blessures, geen pijntjes, en de tempo’s op de baan en op de weg vallen helemaal niet tegen. Ik ga in november wel de halve marathon op Terschelling lopen, voor de 14^e keer op rij, en waarschijnlijk de week ervoor de 5 of 10km tijdens de Diepe Hel Holterbergloop.

Dat het op wedstrijdgebied rustig is compenseer ik genoeg met andere leuke dingen: ik heb in Leiden bijna mijn eerste jaar van de opleiding kindergeneeskunde achter de rug en heb ontzettend veel leuke mensen leren kennen, veel gezien, geleerd en gedaan, en heb het erg naar mijn zin. Ik heb 6 maanden op de afdeling neonatologie gewerkt waar we zorg dragen voor (te vroeg geboren) baby’s vanaf 24 weken en 500gram. Nu zit ik sinds 5 maanden op de poli en zie ik kinderen met nierziekten, hormoonaandoeningen, longziekten of maag-darm-of leverproblematiek. Hierna ga ik nog 3 maanden werken op de cardiologie afdeling en dan 3 maanden op de kinder-IC. En dan is het 1-4-16.

1-4-16 is een belangrijke datum geworden voor mij. Ik heb namelijk samen met mijn opleider een alternatief opleidingsplan gemaakt om voor mij werk-en prive wat meer in balans te krijgen en te voorkomen dat door het continu op mijn tenen lopen échte problemen ontstaan. Mijn opleider is de fijnste die ik mij kan wensen, want hij heeft altijd begrip gehad voor de situatie en toen ik aangaf dat alles mij echt zwaar viel is er binnen een uur een oplossing gekomen: vanaf 1-4-16 mag ik mijn opleiding tot kinderarts voortzetten in Enschede! Ik ga vanaf dan 2,5 jaar in Enschede werken en als dat allemaal goed gaat mag ik mij daarna kinderarts noemen. Uiteraard geeft dit zoveel ademruimte, zowel qua tijd, belasting, rust en financiën, dat ik hier erg naar uit zie, ondanks het feit dat ik het in Leiden erg naar mijn zin heb. Ik ben mijn opleider hier dan ook erg dankbaar voor!

Verder ben ik nog druk bezig met het afronden van mijn promotietraject, ook dat is niet een eenvoudige opgave naast een drukke baan, maar het einde komt in zicht. In juni 2016 zal ik promoveren, en inmiddels zijn 6 van mijn artikelen gepubliceerd in medisch wetenschappelijke tijdschriften. De energie en tijd die dit kost weegt absoluut op tegen de ontwikkeling van mijzelf als dokter die ik hieraan te danken heb als ook aan mijn betere toekomstmogelijkheden met een promotie op zak.

Als klap op de vuurpijl ben ik ook nog verloofd sinds april, en de rust die mijn relatie me brengt maakt dat ik dit allemaal ook kan volhouden. De bruiloft laat nog even op zich wachten, eerst ga ik terug verhuizen naar het oosten en promoveren volgend jaar, daarna wordt de volgende bijzondere dag gepland :).

Met de sponsorloop voor een rolstoelbus voor mijn bonusdochtertje Ruby hebben we uiteindelijk ruim 24.000 euro opgehaald, een ongelooflijk bedrag! Door een geweldige gift van de gehandicapten stichting Ango die daar nog bovenop kwam hebben we met het totaalbedrag een bus van onze dromen kunnen aanschaffen. Die wordt op dit moment rijklaar gemaakt en we verwachten hem volgende week. Dit is ook een onderneming geweest die veel energie en tijd gekost heeft, van ons allemaal als organisatie, maar wat je ervoor terug krijgt is onbetaalbaar.

Ik hoop dat ik vanaf volgend voorjaar het lopen weer kan oppakken zoals ik voorheen deed, en me weer regelmatig op (grote) wedstrijden kan laten zien, want ik mis de wedstrijdatletiek wel. Je kunt echter niet alles hebben, en man….wat heb ik veel!

Ik wil graag expliciet Mizuno Nederland benoemen als sponsor, die mij blijven steunen ook nu het even wat stiller is om mij heen. Dit waardeer ik ontzettend en ik kan niet wachten om Mizuno weer op grote en kleine wedstrijden te vertegenwoordigen.

Een week of 6 geleden heb ik mijn oorspronkelijke plan om de Enschede marathon te lopen vervangen door de Enschede halve marathon. Ik kon met mijn huidige werk-en privé belasting de lange trainingen niet naar tevredenheid uitvoeren en was gewoonweg te vermoeid voor een marathonschema. Daardoor raakte ik het plezier volkomen kwijt en heb ik besloten dat dit niet de goede weg was. De halve marathon zou het worden, want op zich waren de tempotrainingen en de duurlopen tot 20km prima in orde. Ik mistte wel geregeld 1 of 2 trainingen per week, vanwege allerlei werkgerelateerde verplichtingen en de afweging om mijn privé leven voorrang te geven boven een training. Ik besloot te kijken wat er mogelijk was met de huidige trainingsarbeid en wilde vooral proberen te genieten van de vorm die het hardlopen in mijn huidige leven heeft.

Het was een stralende dag en dit was alvast een beter begin dan van de Enschede marathon 2014 die volstrekt qua weer en sfeer in het water viel vorig jaar. Ik had vorige week in 2 uur nog een krappe 30km gelopen tijdens de sponsorloop die ik voor mijn bonusdochtertje Ruby had georganiseerd om geld in te zamelen voor een rolstoelbus, en moet eerlijk zeggen dat die kilometers door het centrum van Losser over klinkertjes en stoepjes er best ingehakt hadden. Desondanks had ik deze week nog een goede baantraining afgewerkt en had ik vertrouwen in een tijd onder de 1:20.

We vertrokken met een mooi groepje met onder andere Mark Kleve en Marcel Klamer een beetje vlotter dan schema, maar met alle mensen langs de kant en de adrenaline van de eerste kilometers is dat normaliter niet zo'n probleem voor mij. De sfeer was geweldig, wat een verschil met vorig jaar, alle mensen langs de kant, muziek, zon, kinderen die een high five willen, ik heb volop genoten, met name in het centrum, langs de busbaan en in Lonneker. We kwamen de 5km door in 18:31, eigenlijk precies mooi voor een tijd in de 1:18, echter ik wist dat het tweede deel veel kracht kost gezien de terugweg vanuit Glanerbrug die vals plat omhoog loopt. Maar ik wilde niet te ver vooruit kijken en gewoon genieten dat ik hier liep.

De 10km kwamen we door in 37:42: iets verval, maar nog steeds een prima tussentijd en ik voelde me nog fit. Mama fietste mee en dat was heel fijn, en Sander liep van punt naar punt om mij aan te moedigen. Vanaf Glanerbrug kreeg ik het wel moeilijk, het laatste deel is natuurlijk sowieso zwaar, maar de klinkertjes en de gehele achterhoede van de marathon die wij in moesten halen maakten het er niet beter op. 

 Gewoon volhouden en vastklampen aan Mark bleek een aardige strategie en samen daalden we de laatste kilometer af naar Enschede. Ik ging niet 100% kapot maar had de energie niet om dit te doen, een vreemde gewaarwording. Ik had gelukkig wel genoeg energie om iedereen langs de kant te zien en te horen en voor de tweede keer binnen 1 jaar te finishen door een Enschede marathon lint:) Super!

De tijd was niet geweldig 1:21:17, maar voor nu prima. Misschien komt mijn leven de komende tijd in een íéts rustiger vaarwater, waardoor ik tezamen met het zomerseizoen een klein beetje makkelijker kan trainen. En zo niet, dan niet. Dan zal het hardlopen op hoog niveau geduld moeten hebben.

De huldiging                                                                  Met mama en Herman (en Ingrid:))

07-02-2015

Spannend, morgen mijn eerste echte wedstrijd sinds de Enschede marathon in april 2014: ik zal starten op het NK 10km in Schoorl.

In de afgelopen maanden is er zoveel gebeurd, mijn leven is op praktisch alle fronten geheel veranderd: werk, woonplaats en relatie.

Sinds 1-10 ben ik in opleiding tot kinderarts in Leiden. Daarvoor ben ik ook verhuisd naar Leiden, want deze afstand valt vanuit het oosten niet dagelijks te bereizen. Ik heb het heel erg naar mijn zin, dit is waar ik van droomde, en het beantwoordt tot nu toe volledig aan mijn verwachtingen. Ik train sinds oktober op woensdag op de baan mee in Leiden met de groep van Bram Wassenaar en ook dat bevalt prima. Het is erg gezellig en ik ben blij dat ik door Bram zo welkom opgevangen ben. Het (veelvuldig) trainen is echter niet altijd gemakkelijk, gezien mijn werkbelasting van 50-70uur/week exclusief het werk dat thuis nog verricht moet worden voor toetsen/presentaties/onderwijs etc.

Daarnaast gaat er veel energie zitten in het plannen en op en neer reizen naar mijn vriend in Almelo wat in de spits toch snel 3 uur kost. Als ik een dag vrij ben reis ik terug naar het oosten. Dit is flink investeren, maar geeft mij zoveel geluk terug! Ik ben de afgelopen maanden tot het besef gekomen dat mijn relatie en mijn opleiding voor mij het belangrijkst zijn in mijn leven en daardoor valt er weleens een geplande training weg. Ik train desondanks 4-5 keer per week en met name de essentiële trainingen vallen niet tegen.

Ik ben benieuwd wat ik morgen kan gezien deze geheel nieuwe invulling van mijn leven ten opzichte van de afgelopen jaren. Ik heb er in ieder geval weer zin in!

08-02-2015

Dat zit er weer op! Heerlijk om terug te zijn. Het warme onthaal door de vele mede atleten die mij toch wel gemist hadden op de afgelopen wedstrijden en de begeleiding door manager Charles en zijn vrouw Angelique waren op zich al genoeg geweest om af te reizen richting Schoorl vandaag:)

De wedstrijd zelf ging redelijk. Er werd hard gestart, zoals altijd, en ik had me voorgenomen om extra goed aan te voelen wat ik qua tempo aankon. Echter, ik opende mee in 3:23 over de eerste kilometer, en bevond me in het tweede deel van de kopgroep die op dat moment nog redelijk één geheel was. Het verbaasde me hoe makkelijk dat ging. Sinds vorig jaar is het parcours omgedraaid, waardoor je na 2,5km een forse klim loopt van een krappe kilometer, in tegenstelling tot voorheen waarbij je na 7km een krappe kilometer mocht dalen. Dit betaalt zich natuurlijk ook ergens terug, maar vandaag werd mijn gevoel van vorig jaar bevestigd: ik hou toch liever van fors dalen op het einde dan van klimmen in het begin. Daar liep ik dus gedoseerd omhoog en ik behield mijn positie in het veld waar ik eigenlijk vanaf het begin van de race al liep. Ik was continu in strijd met drie andere dames en dat maakte het een uitdaging. Tussentijd op de 5km was 18:00 inclusief die lange klim dus. Dit ging best goed!

Ik had één ding met mezelf afgesproken: niks over een klassering, niks over een tijd, maar ik mocht niet opgeven. Ik was back in the race, en wetende dat ik geen beste tijd zou kunnen lopen op dit moment, mocht ik niet de kop laten hangen op het moment dat het zwaar zou worden. En dat is gelukt. Het gedeelte door de duinen hadden we wind tegen en toen ik even het gevoel had dat het tempo inzakte, nam ik direct de kop over en koos voor de aanval. Misschien niet geheel verstandig, maar wel goed voor het gevoel. Na 7km keerden we terug richting het dorp en werd het echt bikkelen over de glooiende klinkerweg. Ik bleef de strijd aangaan, en ondanks mijn laatste kilometer in 3:33 moest ik 2 van de 3 meiden toch 2 seconden voor me laten. Mijn tijd 36:34. Geen toptijd. Maar misschien wel in het licht van de comeback met mijn huidige levensinvulling. Ik heb wel oprecht het gevoel dat ik van hieruit weer kan gaan groeien en het geeft energie om doelen te stellen.

Even uithangen na de finish:)

De terugweg met de pendelbus leverde nog een aangename afsluiting op van deze leuke dag. We werden gereden door een heuze Ramona met een daverend westers accent (ik ben nog niet genoeg ingeburgerd in het westen om er een concretere stempel op te drukken) die iedereen er op een hele leuke manier van liet meegenieten dat zij plezier in haar werk had.

Toen ik de halte had gemist doordat mij niet geheel duidelijk was waar de bus zou stoppen, heeft ze me prive na de laatste halte even teruggebracht naar de parkeerplaats waar mijn auto stond. Het feit dat ze nog slechts 1 passagier aan boord had was voor haar schijnbaar het startsein om haar toch al continue sketches en anekdotes nog iets te intensiveren tot een snelheid waarmee ze, als hier een NK voor bestond, geheid de eerste plek zou behalen: "Dus ik zal je vertellen meid, ook mèn baan heb nadeluh hoor, mot je die bus wassen, krijg je kouwe jatten. Maar ik heb een dealtje met een collega: ik doen sèn binnenkant, hè doen mèn buitenkant...ja van de bus he! Ach, lachen toch, 't maakt mèn ook geen flaus aus. T is ja ook een vrijgezel he, ik was z'n stropdassies wel es, iemand mot het doen." Etc....etc....etc....Wat bestaan er toch grappige mensen:)

Met Lucy uit Kenya, Mizuno representatives!

Foto's van de race volgen

De afgelopen periode heb ik in wisselende mate hardgelopen. Ten eerste omdat ik na de Enschede marathon wat pijntjes had en een langere vakantie naar Amerika gepland had. Daarnaast is de afgelopen periode erg druk geweest wat betreft het laatste deel van mijn promotie onderzoek en alle regelzaken omtrent mijn verhuizing naar Leiden. Per 1-10 ga ik in Leiden aan het werk als arts-assistent in opleiding tot kinderarts. Dit brengt een hoop veranderingen met zich mee wat veel energie kost. Ik heb wel meegedaan aan een paar estafette wedstrijden en sinds een week op 6 train ik ook weer op de baan. Voor nu ben ik blij dat ik een keer of 4-5 per week kan trainen zonder noemenswaardige klachten. Vandaag heb ik meegedaan aan de 10km Almelo Allee (10.3km op precies te zijn), een wedstrijd die voor het eerst georganiseerd werd in het buitengebied van Almelo. Ik heb lekker gelopen en de organisatie was prima. Genoten van het buiten zijn, het tempo lopen en het mooie parcours. De tijd was uiteindelijk 39minuten blank, maar het parcours voerde dan ook over smalle paadjes en oevers en was slechts voor de helft verhard.

Nu ga ik eerst een nieuw ritme zoeken in Leiden en daar zal ik me aansluiten bij de trainingsgroep van Bram Wassenaar. Voor dit jaar stel ik mezelf geen hoge doelen. Dat heeft mijns inziens weinig zin en daarmee zou ik mezelf alleen hoge druk op leggen waaraan ik waarschijnlijk niet kan voldoen. Ik loop in november nog wel de halve marathon op Terschelling, omdat deze te leuk is om te missen en ik best een goede basisconditie heb nu. Voor het nieuwe jaar hoop ik weer topfit op grote wedstrijden te verschijnen en hoop ik ook de 2:40 grens te slechten op de marathon.