Dat is zo ongeveer het laatste dat je wilt horen als je denkt dat je net halverwege je halve marathon bent. Het gebeurde mij gisteren tijdens de Halve Marathon in Den Haag toen ik op de boulevard door een politiemotor van de organisatie werd ingehaald. Ja, ik had een kilometer eerder bij het arriveren aan de kust de keuze gehad: links of rechtsaf, zoals je wel vaker hebt in een wedstrijd. Net als in andere wedstrijden stond er ook hier een vrijwilliger op dat kruispunt. Echter wat deze wedstrijd vrij uniek maakte was dat ongeveer de helft van de vrijwilligers gedurende de eerste 10km pas een looprichting aangaf als je daar zelf om vroeg. En dat terwijl de meeste vrijwilligers erg enthousiast aan het supporteren waren net als voorbijgangers, waardoor de sfeer er best in zat. Misschien ging dat supporeren en richting aangeven niet zo goed samen...Aangezien ik vanaf 200m alleen liep en de 2 mannen voor mij snel uit het zicht verdwenen kon ik ook niet zien hoe de route liep. Ik had al een andere vrijwilliger de tip gegeven dat het handiger zou zijn als hij midden op het kruispunt zou staan zodat je hem goed kon zien en dat hij dan aan kon geven in welke richting je moest lopen (ipv 20m in een zijstraat te staan bellen, waardoor je denkt dat je díe kant op moet...nee dus, rechtdoor was de bedoeling;). 

                                       Toen ik mij overduidelijk nog wél op de route bevond

Deze dame op het kruispunt bij de kust gaf echter bij navraag óók geen richting aan...dan moet je dus zelf kiezen, want tja, door al dat kletsen onderweg was de toptijd al wel uit het zicht verdwenen, maar om er nou een theekransje van te maken daar aan de kust, dat ging mij een beetje ver. Hop, rechtsaf dus de boulevard op, ik had op het plattegrondje gezien dat ik in ieder geval die richting op moest. Bijna geschept door een luttele 20 wielrenners die ook rechtsaf wilden...ik hoor je denken: "dan zit je dus niet op het parcours". Maar nee, zo simpel was het niet! Ik was namelijk in de eerste 10km ook al meermalen verbaasd door alle medeweggebruikers die zich al rijdens op het parcours bevonden.

Nouja, en toen kwam dus die motor...ik had het strand op gemoeten...ik had nergens een afslag gezien, maar het zal bij die dame aan de kust geweest zijn...Ik moest nu maar "even" zien dat ik het strand op kwam aldus de motor. Eeuuuh juist, het leek wel een spelletje: zoek de afslag. Uiteindelijk via meerdere steile trappetjes, dwars over een strandterras ploegend door het mulle zand zoekend naar mede hardlopers. Niks te zien. Organisatie dan.... niks te zien. Het was mij volstrekt onduidelijk of ik aan de vloedlijn moest lopen (hard zand, maar wel een eind weg) of dicht aan de boulevard waar het zand erg mul was. Ik besloot eerst maar eens een voorbijganger te vragen: "Mevrouw, hebt u hier toevallig hardopers met een startnummer voorbij zien komen?" Mevrouw met hond: "nee dat niet, maar verderop staat wel een waterpost". Zeer zinvol antwoord waar ik wat mee kon.

Ik ploegde in de richting die zij had aangegeven en warempel: een waterpost! Ik zat net in mijn ritme aan de vloedlijn en passeerde de waterpost, waarna ik een paniekerige uitroep achter me hoorde: "Nee niet rechtdoor! Je moet hier rechtsaf!" Ik keek om me heen en zag geen enkele aanwijzing. Ik keek achterom en zag een behulpzame vrijwilliger achter me aankomen: "volg de oranje vlaggen". Oranje vlaggen bleken miniscule oranje stukjes stof te zijn die praktisch in het zand verdwenen waren. Na een welgemeend "bedankt!" ploeterde ik me door het mulle zand weer omhoog richting strandafgang, waarbij ik ook weer twee keuzes had: linksom of rechtsom, en wat een verrassing: je mocht zelf kiezen. Vanaf dat punt bleek ik de 2 voorliggende heren ingehaald te hebben, echter één van de twee was uitgestapt danwel verdwaald, dat is me nu nog steeds niet duidelijk, en de andere bleek achteraf ook verkeerd gelopen te zijn. Ineens lag ik dus op kop in de wedstrijd...De politiemotor escorteerde mij de rest van de wedstrijd en hij zorgde ervoor dat ik geen last meer had van fietsen, auto's, bakfietsen en wielrenners en waarbij zowaar praktisch de hele route duidelijk was op een paar kleine incidenten na. De route voerde afwisselend door Den Haag: duinen, parken en stukjes bos waardoor het allerminst saai lopen was. Ik dacht in eerste instantie dat ik door mijn escapades op de boulevard en strand een deel van de route had gemist, maar de finish kwam maar niet in zicht, ook niet na 21.1km. Uiteindelijk was mijn route krap 22km (1h26) en de route waarvan we dénken dat het de bedoeling was ruim 22km. Bijzonder, maarja: als je ook geen kilometerbordjes onderweg hebt valt het ook niet zo op;)

Ik denk achteraf dat dit qua route een goede oefening was voor een trailwedstrijd, misschien moet ik dat na de marathon toch ook eens proberen:).

Concluderend: afwisselende, verrassende halve marathon, waarbij de organisatie qua verkeersregeleraars en route nog wat te verbeteren heeft als het evenement volgend jaar weer gaat plaatsvinden. Het enthousiasme is echter al in the pocket en dat is moeilijker te leren!