Ik neem afscheid van de topsport. Na de afgelopen 2 jaar gestreden te hebben om mijn hardloopniveau en prestaties hoog te houden heb ik besloten dat het voldoende is geweest. Het niveau is simpelweg voor mij niet (meer) te combineren met mijn maatschappelijke carrière als kinderarts in opleiding met lange werkweken en veel verantwoordelijkheid, en mijn privé leven met relatie en kinderen. Dag in dag uit bleef ik het proberen, allerlei strategieën (alleen trainen, samen trainen, hard trainen, langzaam trainen, veel trainen, weinig trainen, alle verwachtingen loslaten of juist naar een doel toe trainen) heb ik toegepast zonder gewenst effect. Doordat het gewenste effect uit bleef ontstond frustratie wat zich uitte in aanhoudende vermoeidheid en spierpijn.

Om weer plezier te krijgen in het lopen moest ik de prestatiedrang los laten. Doordat dit (nog) niet lukt raak ik in een tweestrijd tussen genieten en presteren. Het gevoel dat ik nooit heb laten zien wat ik echt kon op de marathon maakt dat ik de prestatiedrang niet kon loslaten. Het gevoel nog een marathon te willen lopen sinds mijn overwinning in Enschede in april 2014 achtervolgde me iedere dag. Het feit dat ik drie keer een marathon in slechte weersomstandigheden  gelopen heb, waardoor gedurende het grootste gedeelte van deze wedstrijden de “bijzondere marathonsfeer” ver te zoeken was, maakte dat ik niet wilde opgeven: ik moest en zou nogmaals een marathon lopen, maar dan niet voor spek en bonen, maar met als doel sub 2u40. Dit voornemen omzetten in een verwachtingsvrije marathon die ik puur zou lopen voor de sfeer en de positieve ervaring kon ik niet. Ik ben op het punt belandt dat ik het gevoel “ik heb in Enschede 2:42 gelopen, dat was leuk, maar ik kan harder” moet omzetten in “ik heb in Enschede 2:42 gelopen in slecht weer, ik heb gewonnen, en ik ben trots op deze prestatie”.

Ik mis het lopen, in trance door de bossen, weilanden, natuurgebieden en de stad. Jezelf verassend in tempo, soms strijdend met bloed, zweet en tranen om je training te volbrengen. Maar altijd was dit met voldoening, altijd een vorm van genieten. Ik mis dat gevoel. Ik mis het werken naar een sportief doel, een plan maken, fantaseren over hoe gaaf het zou zijn om het doel te behalen. Ik mis zelfs het gevoel van wedstrijden die ik verknalde, dat ik boos was op mezelf, verkeerde keuzes had gemaakt. Ik mis het, omdat dat de aanleidingen waren het de keer erop anders te doen, dalen waren nodig om te pieken. Ik mis de sportieve samenwerking in een team, met mede-atleten, coaches, trainers, managers, wedstrijdorganisatoren….

Het lijkt zo kort geleden dat ik in de voorbereiding op de Enschede Marathon met Anouk, Jip, Fa, Miriam, Andrea en Bram in Portugal was en ik vloog over de wegen, de kilometers wegvretend…Het lijkt een ander leven en soms lijkt het net alsof ik dat helemaal niet was.

Dit doet me verdriet, het lopen zit me in hart en spieren, het voelt soms alsof ik een arm of been mis. Ooit schreef ik dit gedichtje, waarin ik het positieve gevoel dat het lopen mij gaf probeerde te beschrijven terwijl ik een weekend op Schiermonnikoog aan het trainen was. Het heet “Schemer op Schier”:

Zachtjes knisperen regendruppels tussen het duingras.
Konijntjes vliegen links en rechts over het duinpad, met wit oplichtende staartjes.
Elke paar seconden verlicht het vuurtorenlicht de eenzame loper op het schelpenpad.
Ik zweef, in vreugdevolle vrijheid.

Vijftien jaar van mijn leven stond dag in dag uit in het teken van lopen, soms kort onderbroken door een vakantie, en soms iets langer door blessures. Dan nam alternatieve training het over, waarbij alles in het teken stond van herstel. Dit heeft altijd naast mijn studie en baan plaatsgevonden. Terugkijkend besef ik dat het evenwicht heel smal was, ik speelde het allemaal nét klaar met steun en hulp van werkgever en sociale omgeving. Nu ben ik op het punt gekomen dat ik een keuze moet maken; mijn grootste passie is het genezen en helpen van kinderen, daarnaast een relatie met de liefde van mijn leven met onze kinderen vraagt mij prioriteiten te stellen. Prioriteiten waar ik niet lang over na hoef te denken. Ik kies voor mijn liefde, gezin en maatschappelijke carrière.

Als ik nadenk over mijn mooiste herinnering/prestatie dan komt de meest recentste als eerste naar voren; de overwinning in een PR tijd op de marathon van Enschede in 2014, mijn thuisstad. Verder heb ik intens genoten van het lopen van het (nog steeds staande) parcoursrecord op de halve marathon van Terschelling in 2011 (1:16:36), eigenlijk heb ik genoten van alle Berenlopen op Terschelling, vanaf mijn 16^e was ik tot afgelopen jaar elk jaar van de partij.

Terschelling 2011

Als 3^e Nederlandse dame finishen op de Zevenheuvelenloop in Nijmegen in 2011 achter Miranda en Heleen was ook geweldig. Het gevoel wanneer je je eerste marathon finisht (Utrecht, 2012), is onbeschrijflijk en eenmalig en zal ik nooit vergeten. Daarnaast mijn “proef-marathon” tijdens de marathon van Amsterdam waar ik 35km liep in voorbereiding op mijn debuut marathon een half jaar later: in Amsterdam heb ik van de marathon mogen proeven met een geweldige sfeer en stralend weer. Ondanks dat ik dit in mijn 3 gefinishte marathons daarna niet heb mogen ervaren, ben ik heel blij dat ik in Amsterdam deze sfeer heb mogen proeven. In Amsterdam was het ook dat ik besefte: ik ben geschikt voor de marathon, ik kan dit! Een heel bijzondere gewaarwording. In de hele breedte zijn alle herinneringen van trainingsstages (Kenya, Portugal, Slovenië, Italië en Duitsland) en natuurlijk alle gelopen estafettes geweldig, het bewijs dat wedstrijdatletiek geen individuele sport hoeft te zijn.

     Kenya        

      Portugal  

Ik wil hierbij alle mensen om mij heen bedanken die me al die jaren gesteund hebben, vertrouwen in mij hebben gehad, feest met mij vierden bij goede prestaties en mijn tranen droogden bij teleurstellingen. Herman Moelard, mijn eerste en huidige trainer en degene die als eerste in mij geloofde als atleet, Gerard Nijboer die 8 jaar geleden namens de atletiekunie zijn vertrouwen en verwachtingen uitsprak aangaande een potentiele marathon carrière, Thijs Feuth die mijn trainer en coach was in de jaren richting mijn eerste marathon en tijdens mijn 3 gelopen marathons, altijd enthousiaste Bram Wassenaar, Charles Paanakker, jarenlang met hart en ziel mijn manager, sponsoren Kievit Sport, Mizuno, Running Center Enschede en Saucony, fysiotherapeuten in het bijzonder Carel Bron en Anne Schoot, masseuse Frida Bilterijst, webmaster John Muntendam en natuurlijk mijn (hardloop) vrienden, familie en alle kennissen uit de hardloopwereld die mij zoveel bijzondere jaren hebben bezorgd met ervaringen die ik voor altijd met me mee zal dragen. Ik heb ontzettend veel geleerd: doorzettingsvermogen, discipline, planning, en wat het betekent om jezelf tegen te komen en toch door te gaan.

Mijn motto “Run till the edge of time” is op een andere manier werkelijkheid geworden. Hier ligt mijn “edge” in het hardlopen, hier stopt het hoofdstuk. Ik hoop dat ik mensen om mij heen heb mogen inspireren en motiveren tot het combineren van werk en sport. Als je echt wil blijk je tot veel in staat. Naast verdriet van afscheid voel ik ook tevredenheid en trots. Ik had dit voor geen goud willen missen en ben dankbaar dat deze ervaringen voor mij waren weggelegd.

Ik ga me de komende tijd focussen op mijn gezin, onze naderende bruiloft, mijn werk en opleiding en het vinden van plezier in sport. De toekomst begint vandaag.

Liefs,

 Reina