Op oudejaarsdag stond de Sylvestercross Soest op het programma, net als vorig jaar. Toch wel bijzonder als je in de prominentengroep mag starten op een discipline die niet geheel de mijne is. De week voorafgaand aan de cross begon mijn rechterknie te protesteren tegen de gladheid. Een beetje vreemd, ik heb nooit last van mijn knieën gehad, ook niet vorig jaar tijdens de lange periode gladheid. In ieder geval was ik er tijdens de trainingen wel achter gekomen dat het niet uitmaakt hoe hard ik liep: duurloop 3 gaf net zo'n zeurende pijn als duurloop 1. Soms verdween het zelfs ook tijdens een sneller tempo, conclusie: gewoon proberen!
In een auto volgeladen met atleten vertrokken we op tijd vanuit Enschede, rekening houdend met de gladheid. Afgezien van de wegen in het centrum viel dit gelukkig behoorlijk mee, en konden we lekker doorrijden richting Soest.
Caimin liep samen met Leon de lange cross, beiden met goed resultaat en om 13:35 was het de beurt aan Lesly en mij.
Het parcours was bestrooid met zand om de gladheid van de sneeuw en het ijs dat er al weken ligt tegen te gaan. Dat was redelijk gelukt afgezien van ongeveer 400m in het 2e deel van het rondje. Daar was het oppassen geblazen.
Er werd hard gestart en omdat het na de eerst bocht gelijk een stuk smaller wordt en ik daar vorig jaar een beetje klem zat tussen de senioren en junioren besloot ik nu wat vlotter mee te starten. Dat lukte goed en ik liep gelijk in de top12. De kopgroep ging uiteraard te snel, volgens verwachting, maar daarachter kon ik mooi mee met een juniore en Rachel Klamer, die ik al jaren ken vanuit het hardlopen in de regio. Ik had een lekker ritme te pakken en halverwege het eerste rondje haalden we de juniore in. Bij doorkomst 2km lag ik met Rachel op plek 7 en 8 in het prominentenveld. In het tweede rondje hebben we nog een juniore ingehaald, die op kop liep en 4km moest lopen en dus in haar laatste rondje zat. We werden nog wel ingehaald door een Belgische, maar zij had een dusdanig tempo dat we niet mee konden. Ik kon wel goed mijn eigen tempo houden, maar wist dat het laatste rondje het veraderlijkst was, want het parcours bleef zwaar en ik merkte al dat mijn spikes steeds meer moeite gingen krijgen nog fatsoenlijk grip te houden op de belopen sneeuw. Het laatste rondje was dan ook eigenlijk 1km te lang voor mij, waar ik Rachel nog een keer of 2 bij kon blijven heuvelop, waren mijn krachten in de laatste kilometer uitgeput en ging ze mij definitief voorbij.
Jammer dat ik niet mee kon, maar ik ben voor Rachel natuurlijk normaliter op deze afstand geen partij. Zij bleek later ook last van haar buik te hebben. Ik vond het wel leuk weer een keer zo samen gelopen te hebben.
Uiteindelijk was ik 9e prominenten, waar ik tevreden mee was. Ik ben net krap een maand fulltime aan het werk, dat is behoorljik wennen, en kost veel energie, en daarnaast de moeilijke trainingsomstandigheden en mijn knie. De knie heb ik onderweg eigenlijk niet gevoeld, tijdens het uitlopen wel een beetje, maar niet anders dan tijdens trainingen. Ik hoop dus zo door te kunnen voor Egmond halve marathon volgende week, want dat is naar verwachting wel weer helemaal mijn ding!
Foto: Marjolein Stegeman
Helaas, het weer zat niet mee afgelopen weekend. De Montferland Run werd (net als vele andere wedstrijden) afgelast. Ik kon dus het voornemen mijn prestatie van de Zevenheuvelenloop te verbeteren niet realiseren. Desondanks heb ik vanmorgen vroeg tijdens een lange duurloop met de trainingsgroep van MPM Hengelo wel genoten van het witte winterweer, ook al leidde dat tot doorweekte schoenen vanwege de dooi.
Dan volgt nu een wat rustigere periode de rest van december, tenminste op hardloopgebied. 9 januari zal ik de halve marathon van Egmond lopen, en mogelijk anderhalve week daarvoor de Sylvestercross in Soest op oudejaarsdag.
Op andere gebieden is mijn leven niet zo rustig: afgelopen woensdag 1 december ben ik begonnen als zaalarts op de kinderafdeling van het MST ziekenhuis te Enschede. Donderdag 2 december werd ik 25 jaar én hebben we de sleutel gekregen van ons nieuwe huisje in Enschede. Daar zullen de dus de komende weken druk mee zijn ons eigen plekje te creëren.
Ik heb er vertrouwen in dat ik mijn baan met mijn sport zal kunnen combineren als ik eenmaal gewend ben als dokter te werken. Ons huisje ligt op 500m van het ziekenhuis, dus aan de reistijd zal het in ieder geval niet liggen!
3 jaar geleden, aan het begin van mijn co-schappen in Nijmegen, voor het eerst in witte jas.
Zevenheuvelenloop 2010: prachtig weer, een geweldig evenement, (voor mij) aantrekkelijk damesveld met heel, heel misschien wel NL-podiummogelijkheden..?
Helaas liep het anders, het ging niet vandaag, niet soepel en het gevoel was niet zoals 2 weken geleden op terschelling. De oorzaak is mij niet geheel bekend. Geen duidelijke pijntjes, buikpijn of mentale problemen, maar het liep niet, letterlijk. Alles kostte kracht, teveel kracht in vergelijking met de kilometertijden. 5km ging nog in 18:20, schema 55:00 (de laatste 4km gaan omlaag, dus met een versnelling in het laatste stuk betekende dat een tijd van 54:xx). Op het vlakke stuk na de 5km kon ik het tempo echter al niet vasthouden, en was ik al bang dat ik mijn doel niet ging halen. Ik probeerde mentaal sterk te blijven en mede door Anne en Jelle die mij vergezelden kon ik nog redelijk tempo blijven lopen.
10km ging in 36:40 en toen wist ik dat het heel erg moelijk ging worden. Km 10 naar 11 gaat omhoog en waar ik afgelopen jaren daar niet zo veel moeite mee had, kreeg ik nu het gevoel stil te staan. Een kilometer van 4:00 was het gevolg. Daarna geen blik meer op het horloge, maar gewoon uitlopen, ik liep nog 4e NL'se dame, achter Heleen Plaatzer, Inge de Jong en Nadja Weijenberg. Ik werd echter nog bijgehaald door Ingrid Versteegh en kon helaas niet aanhaken.
In de laatste 3 km nog moest ik nog erg hard doortrekken om mijn Aeolus-teamgenootje Nynke voor te blijven, die wederom een erg sterke wedstrijd heeft gelopen!
55:33 werd mijn tijd, 5e NL'se, een minuut sneller dan vorig jaar, maar wederom geen wedstrijd om over naar huis te schrijven. Op de een of andere manier heb ik op de Zevenheuvelen nog nooit laten zien wat ik kan. Positief gezien blijf ik wel vooruit gaan hier. Mentaal heb ik gevochten, hopelijk kan ik dat meenemen naar een volgende wedstrijd.
Volgend jaar beter, maar eerst de Montferland over 2 weken voor een herkansing op de 15km!
Eindigen wil ik graag met een diepe buiging voor mijn hardloopvriendin Heleen Plaatzer die vandaag heeft laten zien dat er ook zonder Ilse, Merel en Miranda geweldige toptijden gelopen kunnen worden: 52:03. Ik kan alleen maar vol trots zijn op deze topprestatie!
Het zit er weer op: de Berenloop op Terschelling! Mijn trainingsstage in Kenya heeft vruchten afgeworpen want ik heb deze halve marathon afgelegd in 1:18:24, anderhalve minuut sneller dan vorig jaar. Ik moet eerlijk toegeven dat het strand er dit jaar beter bij lag dan vorig jaar, maar het is en blijft een Berenloop!
Wederom een tweede plek, net als de afgelopen 3 jaar, maar ik heb met Saskia van Vught prachtig kunnen strijden om de winst, uiteindelijk finishte zij 30 seconde voor mij.
Ik ben blij en opgelucht dat er weer een wedstrijd mentaal en technisch zo goed verliep en ik heb weer echt genoten. Genoten van het geweldig parcours langs de kust, dwars over het eiland, door de duinen, 2,5km strand, alle mensen langs de weg met muziek en luide aanmoedigingen en honderden beren en hardloopschoenen die langs de route opgesteld staan.
Verder het vernoemen waard dat teamgenote Nynke Beunders in haar tweede halve marathon ooit 1:21:18 liep (derde vrouwen senioren), Marlin Nijhof ook een PR liep van 1:26:00 en Michiel Snuverink een bijna PR van 1:11:24 (tweede mannen senioren).
De vorm begint terug te keren en ik ren vol goede moed richting zevenheuvelenloop over 2 weken!
Prijswinnaars Aeolus en mijn moeder, 3e cat 55+ in 1:42.
Na 4 heerlijke weken in Kenya, waaronder 3 trainingsweken, moet ik weer wennen aan gure, winderige novembertrainingen.
November...niet mijn favoriete maand.
Maar, er is een lichtpuntje: november is de maand van de Berenloop!
En zoals ieder jaar ga ik met mijn Aeolus hardloopvrienden Terschelling weer onveilig maken.
Met vele traininsgkilometers in de benen, met in de laatste week een record van 132km (op 2400m hoogte), heb ik er vertrouwen in. En vooral héél veel zin om lekker te gaan lopen!
Pagina 11 van 11