Vandaag was het de dag voor mijn eerste echte wedstrijd sinds bijna tien maanden. Tien maanden sinds de Utrecht Marathon, tien maanden van op en af blessureleed, tien maanden van onzekerheid en twijfel aan jezelf. Twijfel of je ooit nog weer terug op je oude niveau kan komen, laat staan een hoger niveau. Twee weken geleden heb ik de Safari-run in Arnhem gelopen, min of meer als testwedstrijdje voor vandaag. De dooi gooide echter roet in het eten, waardoor het onverharde parcours volledig bestond uit sneeuw, ijs, grote plassen ijswater en van het begin tot het eind glad was. Aan de ene kant was er een onzeker gevoel vanwege de risico’s voor mijn lies, maar aan de andere kant lonkte het uitdagende gevoel te kijken wat er zou gebeuren. Als ik dit zou overleven...Gelukkig werd het een positieve dag, 38min blank op een krappe 10km (parcours bleek iets te kort; ongeveer 9,8km), maar bovenal: geen liesklachten. Mijn doel wedstrijdritme op te doen was niet behaald, echter was dit niet veel belangrijker?
Na 410km gelopen te hebben in 4 weken concludeerde ik officieel dat mijn blessureleed voorbij was. Ik was klaar voor het voorjaar! Vol goede moed vertrok ik naar Schoorl waar we een gezellig weekend met medehardlopers in het vooruitzicht hadden. Daarnaast voelde ik me ook wel zenuwachtig, omdat ik, na goede trainingsweken qua omvang, maar vooral ook qua tempo, vrij hoge verwachtingen van mezelf had. Naar enkele mensen had ik dan ook mijn plan uitgesproken te vertrekken op PR-tempo (=35:25). Dit leidde steevast tot verraste reacties, want om na 10 maanden je come back te maken in een PR...? Was dat niet wat overdreven? Tja...zo kún je het bekijken. Ik weet echter van mezelf dat ik meestal redelijk kan inschatten waar ik sta, en nu had ik het gevoel dat dit doel reëel was.
Zo gezegd zo gedaan. Na vrijdag en zaterdag heerlijk genoten te hebben van duurloopjes in het witte duinlandschap (wat is Nederland mooi...!), stonden we zondagmiddag 14:30u klaar voor de start. Ik startte vlot, wat niet bijzonder is in Schoorl en liep mooi tussen een aantal dames in de eerste 4km. Deze km’s zijn verhard en gaan netto gezien wat omlaag. Tevens hadden we wind mee, waardoor ik bedacht had hier wat tijd op schema te winnen. Door een tegenstribbelend sporthorloge heb ik geen exacte tussentijden, echter op 5km stond een klok. Hier hadden we 1km door de duinen gehad, het pad was onverhard, maar was prachtig sneeuwvrij, alleen wat nat hier en daar. De wind stond hier wel tegen, maar ik had een paar mooie mannen voor mij, waar ik geregeld bij in de rug kon duiken. De klok vertelde mij 17:36. Daarmee was ik tevreden en lag ik op schema, echter rekende ik me nog niet rijk. Het tweede deel vind ik nooit makkelijk, tot 7km is het parcours onverhard en hadden we wind tegen. Van 7 naar 8km wordt het verhard, maar gaat het omhoog. Daarna volgt nog 1km omlaag en 1km vlak. Ik hield mezelf scherp en moest ervoor zorgen in de duinen zo min mogelijk tijd te verliezen. Beste wedstrijdtactiek was in mijn ogen bij “mijn mannen” te blijven in verband met de wind, hoewel ik af en toe het gevoel had dat het nét te hard danwel te langzaam ging. Dit lukte goed en bij 7km heb ik een aantal mannen bewust laten gaan. Omhoog lopen is niet mijn sterkste kant en als ik me hier kapot zou lopen zou ik naar beneden geen winst meer kunnen pakken (meermalen ervaren in de Zevenheuvelenloop). Ik liet het tempo iets zakken tot op de heuvel en ging daarna los.
Het laatste stuk was bikkelen, helaas werd ik nog wel door 2 dames ingehaald, maar uiteindelijk finishte ik als 12e dame (9e Nederlandse) in een PR van 35:15 (10 seconden sneller dan mijn oorspronkelijke PR, 3 jaar geleden gelopen op hetzelfde parcours). Ik was hier blij en opgelucht over. Blij vanwege het PR, opgelucht vanwege het feit dat ik de twijfel omtrent het halen van mijn oude niveau bij het vuilnis kan zetten. Als dit mijn niveau is vanuit blessureleed zonder wedstrijdritme, kom dan maar op met het voorjaar!
Ik heb besloten eind maart deel te nemen aan het NK Halve Marathon tijdens de Venloop. Ik denk dat ik er dan weer echt klaar voor ben en verheug me hier nu al op. Nog iets meer verheug ik me op mijn tweede marathon. Deze zal namelijk plaatsvinden op 21-04-2013 in Enschede! Mijn thuisbasis, waar ik het hele parcours blind kan lopen, waar ik zoveel mensen ken, waar ik train, werk en leef; om daar mijn tweede marathon te gaan lopen na zo’n moeilijke periode vind ik heel bijzonder!
In voorbereiding op de marathon ga ik volgende week 18 dagen naar Portugal om daar samen met Pauline Claessen lekker te trainen... zónder sneeuw en vrieskou; wat een vooruitzicht:)
