Zoals de titel al doet vermoeden gaat dit voorjaar anders lopen dan gepland. De marathon van Rotterdam stond al een paar maanden rood omcirkeld in mijn agenda. Helaas heeft een pijntje roet in het eten gegooid.

Allereerst heb ik in Portugal 2 hele goede trainingsweken gedraaid zonder problemen. De klachten in mijn bil die ik sinds de bijna-aanrijding met een auto had afgelopen november, waren na twee zware trainingsweken als sneeuw voor de zon verdwenen. Echter de dag na terugkomst ontstond er een pijntje in mijn achillespees, iets waar ik nog nooit last van had gehad. In eerste instantie liep ik er mee door, maar na een paar dagen bleek dat het niet vanzelf zou verdwijnen en dat ik er ook tijdens het trainen door beperkt werd. Een aantal bezoeken aan de fysio later was duidelijk dat er niks aan de hand was in mijn achilles, maar wel in mijn kuit. Daar zaten een paar verkrampingen, waarschijnlijk ontstaan door aantal kleine verzwikkingen van de enkel op onverharde paden in portugal. De trigger points werden behandeld, zowel manueel als met dry needling. Dat wierp vruchten af, want twee dagen voor het NK halve marathon tijdens de CPC halve marathon in Den Haag was ik klachtenvrij. Ik voelde me nog fit, dus besloot ondanks de gemiste week wel van start te gaan.

Het was erg warm die zondag, maar ik besloot wel op PR schema weg te gaan. Tot halverwege ging dit volgens plan, daarna kreeg ik net als vele anderen toch wel last van de warme. Tevens merkte ik ook dat mijn benen niet meer helemaal snapten wat er van ze verwacht werd: eerst twee weken hard trainen, vervolgens een week niks mogen doen, en dan ineens loeihard een halve marathon moeten rennen. Kortom: ik was blij dat ik de eindstreep had bereikt, de tijd was niet wat ik gehoopt had, maar gezien de omstandigheden was ik er blij mee: 1:17:58 en 6e op het NK. En het belangrijkste: ik had geen klachten gehad van mijn kuit, noch mijn achillespees!

De week erna had ik wel fors spierpijn, maar dat kon ik mijn benen niet kwalijk nemen. De trainingen verliepen prima en ik had alle vertrouwen terug om sterk aan de start van de Rotterdam Marathon te komen. Echter anderhalve week na de CPC kreeg ik opnieuw last van mn achillespees, geheel tegen de verwachting in, want het euvel leek echt opgelost. Op dat moment was het nog 3,5 week voor Rotterdam en was ik net begonnen aan de 2 zwaarste trainingsweken. Opnieuw meerdere fysio behandelingen en elke dag nam de stress toe. Ik sliep slecht en had veel last van buikklachten. Ik bleef wel intensief alternatief trainen op de fiets en de crosstrainer. Twee weken voor Rotterdam (ik had toen opnieuw een week niet gelopen) kon ik weer beginnen met lopen, maar had ik nog wel klachten. Een paar dagen later heb ik de knoop doorgehakt: ook al zou ik vertrouwen op mijn basis en nog een lange duurloop voor Rotterdam klachtenvrij kunnen lopen, dan nog zou het voor mij mentaal niet goed voelen te starten in Rotterdam. Ik had simpelweg teveel stress ervaren en te weinig vertrouwen in mezelf, omdat ik toch een aantal essentiele trainingen gemist had. Met pijn in mijn hart en mijn  spieren heb ik mij afgemeld.

En nu....sinds de beslissing slaap ik beter en ben ik rustiger. Sinds eind vorige week kan ik weer goed lopen, waarbij ik afgelopen weekend een 34km zonder problemen volbracht heb in een mooi tempo en vandaag 4x10min in marathontempo. Ik heb mijn schema weer opgepakt waar ik geëindigd was. Ik lig dus 2 weken achter op schema, maar precies op schema voor de Enschede Marathon op 27-04-2014. In eerste instantie heb ik natuurlijk de keuze gemaakt voor Rotterdam boven Enschede, vanwege het in mijn ogen snellere parcours in Rotterdam, het bredere veld en naar later bleek was het ook prettig dat Miriam van Reijen op dezelfde tijd zou vertrekken. Nu het gewoonweg niet zo kan zijn, heeft Enschede uiteraard ook voordelen: voor mij een thuiswedstrijd (2minuten reistijd naar start/finish, eigen bed, eigen wc), veel supporters, bekend parcours en de organisatie die makkelijk benaderbaar is en zaken prettig regelt.

Ik ga nu doortrainen, zorgen dat ik heel blijf (onder toeziend oog van de fysio) en ga in Enschede voor een goede tijd; in principe de limiet, omdat ik daarin nog steeds vertrouwen heb!