Yes, het is gelukt! Een PR op de marathon in Eindhoven! En wat voor marathon...

Het weerbericht was al de hele week slecht en ik bereidde me qua weer voor op een vergelijkbare marathon als vorig jaar in Utrecht. Poncho's, vuilniszakken, paraplu, extra handschoenen, extra armwarmers, 4 paar extra sokken, héle warme trui etc: oftewel de wedstrijdtas was iets zwaarder dan normaal. De organisatie was tip-top in orde en zaterdag arriveerden we met stralend weer in het hotel welke direct was gelegen aan start-finish. Op de expo markt duikelde ik nog een leuke nieuwe sponsor op: SPIbelt (zie sponsoren), dé oplossing voor het meenemen van sleutels, telefoon en/of sportvoeding zonder dat de riem of inhoud gaat rammelen/schommelen/hupsen/vul-maar-iets-onaangenaams in. Daarna volgde de technical meeting voor het op de hoogte zijn van alle ins-en outs m.b.t. het parcours, drinkposten, programma en weersvoorspelling... Gatsie, weer die weersvoorspelling; ik had me net voorgenomen dat ik daar niet meer naar ging kijken...De pasta-party was heerlijk en daarna heb ik nog relax een kopje (of 3) thee gedronken bij bevriende Aeoli Johan die aan het parcours woont en waar nog 6 Aeoli vrienden waren neergestreken ter overnachting voor de (halve) marathon. Ik voelde me erg ontspannen en had zin in de wedstrijd.

Het marathon-overlevingspakket (de chocolade uiteraard als beloning na de wedstrijd:)

Na een goede nacht stond ik half 7 op om mijn drankflessen klaar te maken en rustig te ontbijten. Het regende fors en een hele snelle blik op buienradar (ja, ik weet het, ik ging niet meer kijken, maarja, je moet toch weten wat je aantrekt) leerde mij dat de hele zuidelijke helft van Nederland verdwenen was onder één grote bui die zich tot mijn grote schrik bewoog als een soort tornado. Met een donkerblauw oog ter hoogte van Eindhoven...ok, misschien was dat mijn verbeelding, maar het zag er in ieder geval niet goed uit.

Dat gevoel vertaalde zich in de sfeer die hing in de hospitality room waar alle topatleten zich verzamelden een uur voor de wedstrijd. Gespannen gezichten bij zowel atleten als organisatie, twijfel alom over de te dragen kleding, poncho's werden uitgereikt voor de warming up en er hing een intense geur van sportbalsem waarvan er hele bussen op zowel blanke als donkere lichamen verdwenen om nog maar te zwijgen over de omzet van vaseline die vandaag minstens verdriedubbeld moet zijn.

Inlopen in de stromende regen: als een gangster bewoog ik mij voort door de plassen in de grijze straten van centrum eindhoven in m'n regenjack met m'n capuchon op, gure wind, gevoelstemperatuur drie graden, broek nat, schoenen nat. Na het omkleden kostte het mij even om de benodigde moed te verzamelen voor dit avontuur, maarja, veel keus heb je niet. In een colonne van poncho's en regencapes gingen we richting het startvak alwaar we gelukkig niet te lang hoefden te wachten tot het startschot.

Ik startte vlot, liep de eerste kilometer in een groepje waarbij ik me afvroeg of mijn GPS horloge het goede tempo aangaf. Ik liep erg makkelijk, maar wel 3:40/km. Eerst maar eens het kilometerbordje afwachten dacht ik, dan weet ik zeker wat het tempo is. Dat kilometerbordje kwam echter niet, en ik besloot om de groep te laten gaan, omdat ik wist dat de twee dames waar ik op dat moment bij liep 2:38 en 2:36 wilden lopen: dat ging te hard voor mij. Ik kwam alleen te lopen, maar ook kilometerbordjes 2 en 3 kon ik niet ontwaren. Na kilometer drie kwam Anne bij me fietsen en ik vroeg waar de bordjes toch gebleven waren: ze bleken aan de andere kant van de weg te staan:) Ik ontdekte ook waardoor ik vlotte eerste kilometers liep die zo makkelijk voelden: ik had de wind in de rug. Bij 5 km kwam ik dus ook wat te hard door, maar daarna probeerde ik steady op mijn schema van 3:50/km te lopen. De meeste kilometers gingen ongeveer 2 seconden harder, maar het voelde erg goed aan. Het was wel koud en het regende nog steeds flink. Op stukken waar je de wind van opzij of tegen had was het echt koud, helemaal als je alleen loopt en geen beschutting van een groepje hebt. Bij 10km met wind tegen liet ik mij 20m terugzakken in een groepje Belgische lopers om mijzelf wat te sparen. De eerste 2km liepen fijn, daarna besefte ik dat zij tempo 3:45/km liepen en soms zelfs harder, dus wederom besloot ik dat ik beter mijn eigen weg kon gaan. Dit risico van te hard lopen de eerste helft van de marathon was voor mijn gevoel te groot. De sportdrank die ik had ingeleverd voor de drankposten elke 5km was ontzettend koud waardoor ik praktisch vanaf het begin van de wedstrijd mijn maag wat van streek had. Ik besloot na 15km alleen nog de gelletjes te nemen die ik een tijdje in mijn hand kon houden waardoor ze wat warmer werden. De organisatie had de drankposten prima geregeld, mijn drinken werd op een duidelijk en handige manier aangereikt en de vrijwilligers waren enthousiast aan het supporteren: "Succes mevrouw, ú ziet er gelukkig wel zonning uit!".

Halverwege kwam ik, nog steeds als Remy in de regen, door in 1:20:30, omgerekend naar de marathon zou dit voor mij een absolute top tijd zijn. Ik voelde me ook nog fris, en begon vol goede moed aan de tweede ronde. De kilometers tot 26 gingen keurig in 3:50/km. Vanaf toen begon de echte marathon voor mij. Na een afslag bij 28km kreeg ik de wind vol van voren en werden mijn benen, die inmiddels wat mij betreft al het predicaat "bevroren" verdienden, daarbij ook nog gevoelloos. Dat klinkt misschien fijn, je kunt het zo interpreteren dat je dan ook geen zere benen kan krijgen, maar toch loopt het gevoelloos ook vrij moeizaam. Stug door dan maar, links-rechts-links-rechts, tempo zakte tot 4:00-4:05/km. De vele bandjes en blaasorkesten onderweg hielden mij ook op de been, muziek geeft mij altijd energie en ik vond het geweldig dat daar hier zoveel aandacht aan werd besteed, zeker gezien het weer.

Bij 32km dacht ik dat ik een engel zag. Een Belgische loper kwam in tegengestelde richting aanwandelen en besloot, aangezien hij toch richting finish moest, mij te begeleidden die kant op. Hij vertelde dat hij van plan was 2:35 te lopen, maar dat dat toch al niet meer lukte, en dan leek hem dit nog wel een nuttige bezigheid. Hij haalde de woorden uit mijn mond en ik kon hem wel op mijn blote knieën danken. Dat wilde ik echter wel tot na de wedstrijd bewaren, want op 32km in een marathon ga je liever niet meer op je knieën, zeker niet bij 3 graden in een grote regenplas. Kortom: we gingen samen op pad. Ik trok het tempo weer op tot net onder de 4:00/km en was daarmee tevreden. Echter bij 33,5km kreeg ik de schrik van mijn leven toen "mijn Belg" er plotseling de brui aan gaf: "Ik hou het niet meer vol, sorry...succes".  Ja he, ho, wacht even! Maarja, tijd voor discussie had ik ook niet, dus ineens was ik weer alleen. Jemig, waar moest ik de mentale kracht vandaan halen om het besef tot me door te laten dringen dat ik toch ook die laatste ruime 8 km alleen moest afleggen? Ik heb nog steeds geen idee, waarschijnlijk speelde de overweging dat ik toch richting finish moest, alleen danwel samen, snel danwel langzaam, wel mee. En daar ging het gevoelloze onderstel weer, links-rechts-links-rechts, tempo zakte naar 4:07/km.

 Quote Hardloopnieuws.nl: "Slijtageslag marathon Eindhoven". 

De tekst van "Survival" van Muse (theme song Olympische Spelen 2012) klonk in mijn hoofd: "Race, it's a race, and I'm gonna win, yes I'm gonna win. I have to survive, whatever it takes". Dit vatte mijn gevoel in dat deel van de race mooi samen. Twee jonge meiden van een jaar of 10 stonden samen met een paraplu in de regen de lopers aan te moedigen: "Hup Mevrouw, we vinden u heel knap! En u hebt ook nog onze lievelingskleur aan!". Bijzonder hoe zoiets je weer kracht kan geven. Op een of andere wonderbaarlijke wijze arriveerde ik toch bij het 40km punt alwaar ik gek genoeg wel zo helder was dat ik berekende als ik nu nog 2km mezelf kon laten versnellen ik onder de 2:45 zou finishen. En ach, naar de finish moest ik toch, dus tja...Over de klinkers, langs het publiek (waarvoor respect, weet je wát pas erg is? Stilstaan in de regen en de kou! Ok ok..de meesten hadden wel een paraplu, maar toch), nog 1km, alles geven, nog 500m, in de verte de finishboog zichtbaar, moeder en zus langs de kant schreeuwden zich de longen uit het lijf, de klok tikt: 2:44:42- 2:44-:43: FINISH 2:44:44.

Klik hier voor mijn finish video

Een uitbundige trainer Herman ving me op, ik kon even niet op mn benen staan, waarop er binnen 10 seconden een rolstoel achter mij geparkeerd werd. Had ik al gezegd dat de organisatie top was? Maar dit was voor mij net even een brug te ver, ik ga niet afgevoerd worden in een rolstoel simpelweg omdat mijn benen na 42.2km weer, wind, regen, kou en afzien even 10 tellen rust willen hebben! Die heb ik dus snel weggebonjourd onder het mom dat het prima ging met mij en gek genoeg was dat ook zo. Na de ontlading voelde ik me heel snel weer prima, na een droog shirt kwam mijn buik acuut tot rust, mentaal voelde ik me sterk en mijn benen...tja, trap op en af was even niet zo fijn, maar na een paar meter wandelen viel zelfs dat ook mee.

Zie hieronder mijn wedstrijdverloop.

Klik hier voor het interview met Losse Veter direct na de finish

Ik ben tevreden met een PR van bijna 1,5minuut onder deze omstandigheden, die duidelijk nog slechter waren dan in Utrecht vorig jaar, en waarbij ik ongeveer 38km alleen heb gelopen en dus echt op mezelf aangewezen was. Ik denk dat ik dit te danken heb aan meer technische begeleiding in de vorm van looptrainer Herman Moelard, waarbij ik ook daadwerkelijk het gevoel heb dat ik technisch beter loop, intensievere sportmassages elke week, meer aandacht voor sport-en herstelvoeding en misschien wel het belangrijkste: meer ontspannen naar de marathon toeleven. Ik heb in de voorbereiding ook veel andere dingen gedaan en nieuwe hobby’s ontdekt waardoor ik minder spanning voelde. Ik denk dat hier de sleutel ligt voor mijn ontwikkeling op de marathon en ik zie dus nu ook al uit naar het vervolg. Ik ben benieuwd wat ik onder goede omstandigheden op de marathon kan bereiken!

Ik had vandaag niet zo kunnen presteren zonder de trainingsbegeleiding van Thijs en Herman, de medische begeleiding van Anne Schoot, Carel Bron en Frida Biltereijs, management van Charles Paanakker en de steun en support van Anne, mijn moeder en zusje, en vele betrokken vrienden, familie, trainingsmaatjes en collega’s: in het bijzonder Heleen, Anne de Grauw, Rebecca, Anne Akkerman, Anouk, Pauline en Olaf en onze Aeolus vrienden. Daarvoor wil ik jullie allen heel erg bedanken!

Op naar de 2:40!