Zoals de titel reeds doet vermoeden was juni een spannende maand! Het belangrijkst is dat ik mijn trainingen weer tot de normale omvang en intensiteit heb kunnen uitbreiden, momenteel 90-100km/wk met goede tempo/baanelementen. Twee weken geleden ben ik officieel ontslagen door mijn fysiotherapeut, dat was de laatste bevestiging van het feit dat ik echt weer op de goede weg ben.

Vlak daarna tijdens een tempo training viel mij op dat in een van mijn favoriete rondjes nog stééds gewaarschuwd werd: "pas op agressieve buizerd". Ik was verbaasd, die borden stonden er ook al voordat ik geblesseerd raakte (red begin maart). Ik moet eerlijk toegeven dat ik ze toen ook genegeerd heb, maar niks heb gezien wat ook maar op een buizerd leek. Ditmaal dacht ik dat ze gewoon de borden vergeten waren weg te halen, oftewel: ik negeerde de waarschuwing. Daar heb ik spijt van gekregen want vlak voordat ik weer vanuit het bos in de bewoonde wereld kwam voelde ik ineens iets over mijn hoofd strijken. Ik schrok me wild toen er ineens een vogel met een spanwijdte van 1-1,5m boven mijn hoofd vloog. Hij ging boven mij in een boom naar me zitten kijken en ik wist niet wat te doen. Er was niemand in de buurt dus ik was echt op mezelf aangewezen. Ik heb enkele minuten gewacht waarop de vogel terugvloog richting bos. Ik ging er als een speer vandoor, maar de vogel mankeerde niks aan zijn ogen en kwam acuut weer terug richting mij gevlogen. Dit herhaalde zich enkele malen, waarop hij uiteindelijk besloot dat ik niks kwaad in de zin had en me door liet lopen. Ik heb denk ik een persoonlijk record bereikt qua hartslagzone en wist niet hoe snel ik thuis moest komen. Internet leerde dat die beesten van maart tot juli hun broedtijd hebben, en dat ze daarna niet meer gevaarlijk zijn. Ik laat mijn favoriete rondje nog wel een maand links liggen.

Afgelopen week ging ik op weg naar de atletiekbaan voor een baantraining met mijn rugzakje met wedstrijdschoenen achterop. Eenmaal bij de baan was ik qua programma net iets te vroeg, dus legde ik mijn rugzakje in de berm een beetje beschut achter wat struiken. Ik liep het fietspad dat naast de baan lag 300m op en neer en was niet van plan de bocht om te gaan. Op de heenweg op het fietspad kwam ik een zwerver op een fiets tegen, wat bij mij eigenlijk direct het gevoel opriep acuut om te keren richting mijn rugzakje. Maar ik schaamde me eigenlijk meteen voor mijn wantrouwige gedachten en besloot stug door te lopen. Aan het eind van het fietspad keerde ik om en zag direct iemand in de buurt van mijn tasje staan. Ik sprintte in ongeveer zone 5 terug richting rugtas (naast mijn wedstrijdschoenen zat ook mijn telefoon erin a 25 euro, maar ook met een luttele 200contacten schat ik). Op ongeveer 150m afstand zag ik de man weer op zijn fiets stappen en wegrijden, ik kon niet zien of hij mijn tasje mee had genomen. Eenmaal op de bewuste plek aangekomen waren er enkel struiken te zien, en dus zette ik de achtervolging in in de richting waarin de man was weggefietst. Toen ik besefte dat ik het niet ging redden heb ik de eerste de beste fietser aangehouden en in horten en stoten uitgelegd wat er aan de hand was. Hij snapte er niks van, maar ondertussen stopten er wel nog 3 auto's. Die handelden sneller en reden met slippende banden in de richting van de fietser. Daarachteraan kwam ik hijgend en puffend. 400m verderop reden ze de fietser klem en inderdaad was het de zwerver die ik op het fietspad was tegengekomen. Hij gaf direct mijn tasje terug onder het mom: "er zaten sportschoenen in, ik wilde ze naar het politiebureau brengen"..jaja...ik pas de volgende keer maar beter op en vertrouw toch maar op mijn wantrouwige gedachten:)

En toen was het eindelijk tijd voor de eerste wedstrijd weer. Ik had gekozen voor de Utregse Meidenloop 5km, omdat ik liever weer de eerste wedstrijd op de weg wilde doen dan op de baan. Dit jaar was de 2e editie van de variant op de Marikenloop in Nijmegen en ik had er zin in. Ik heb de afgelopen weken weer prima kunnen trainen en de tempo's logen er niet om. Ik was van ook van plan op PR schema weg te gaan. De top 3 lag eigenlijk al van tevoren vast: De Marokkaanse winnares van vorig jaar stond wederom aan de start, Susan Kuijken en Miranda Boonstra maakten de top 3 compleet. Daarachter wilde ik finishen, er waren naar mijn weten geen atletes die het mij heel moeilijk konden maken, mede omdat de organisatie het na 3 toplopers wel voldoende vond en verder geen mensen hadden geïnviteerd (er waren ook slechts 3 prijzen). In eerste instantie zou Pauline Claessen nog meedoen, maar die was er uiteindelijk niet. Het was een parcours door de binnenstad van Utrecht, erg gezellig, maar tijdens het inlopen kwam ik er al achter dat het weleens moeilijk kon worden om een snelle tijd neer te zetten. Om 18:30 klonk het startschot onder de Dom en gingen 4000 roze dames van start (ik was in het oranje, voor de vorm). De eerste kilometer liet ik de 3 kopdames gestaag lopen en liep ik prima mijn eigen tempo 3:28. Ik merkte al snel dat de klinkers en kinderkopjes waaruit het grootste deel van het parcours bestond glad waren door de regen, waardoor je moest oppassen in de bochtjes, en er wáren nogal wat bochtjes. De kilometers daarna gingen in 3:36 en 3:35, waardoor ik al in de gaten kreeg dat een tijd rond mijn PR niet ging lukken. Dan maar gewoon goed op techniek doorlopen en oppassen voor de gladheid. Het laatste stuk ging langs het water, onverhard, en omhoog-omlaag. Het was al met al een erg afwisselend en gezellig parcours maar niet snel, getuige ook de tijden van Susan en Miranda. Ik finishte uiteindelijk in 18:13, ruim 1min achter Miranda en Susan. Al met al wel tevreden, de absolute tijd zegt niet zoveel, de classering en achterstand wel. Daarnaast heb ik technisch sterk gelopen en dat is het begin voor de langere afstand. Bovenal was het een erg leuke wedstrijd.

Deze week train ik nog lekker door, dan ga ik twee weken op vakantie naar Zwitserland en Italië. Als ik terugkom loop ik een 3000m op de Track Meeting in Wageningen en eindig ik in juli met het NK 5000m als alles goed blijft gaan.