De zevenheuvelenloop 15km in Nijmegen stond als volgende wedstrijd op mijn najaarsprogramma. Een wedstrijd die elk jaar niet ontbreekt in mijn planning, vanwege het prachtige parcours door het Nijmeegse, het gezellige van een stad die je zo goed kent, maar die nog nooit voor een echt tevreden gevoel na afloop heeft gezorgd. Dit jaar was ik vast besloten het gevoel "dit parcours ligt mij ook niet" van de hand te doen, ook al weet ik dat ik op een vlak parcours beter uit de voeten kan. Maar met zelfvertrouwen als eerste stap hoopte ik vandaag een mooie tijd neer te zetten; zelfvertrouwen dat ik voor het grootste deel uit de Berenloop van 2 weken geleden heb meegenomen.
Het weer was geweldig, de dag begon mistig, maar al snel maakte de mist plaats voor zon, was de temperatuur prima en stond er praktisch geen wind. Op de startlijst stonden sowieso Miranda Boonstra en Heleen Plaatzer, daarachter kwamen Merel de Knegt, Lindsay van Marrewijk en Stefanie Bouma. Ik schaarde mijzelf in de groep daarna, dus hoopte op top6. Toen ik hoorde dat Lindsay niet zou starten hoopte ik op een mooie Nederlandse top5 klassering. Belangrijker was de tijd, ik zou vertrekken op 54:00 waarbij ik had bedacht dit keer niet zoveel krachten te verspelen in het eerste deel waarin de meeste hoogtemeters overwonnen moeten worden (omhoog uiteraard).
Om 13:00 gingen de duizenden deelnemers van start en begon het avontuur over de 7 heuvelen. De eerste 5km ging perfect volgens planning in 18:20. Toen waren we aangekomen op het hoogste punt in de wedstrijd en volgden er een glooiende weg met 2 km later nog een forse beklimming. Ondertussen liep ik bij 5km weg bij Merel de Knegt (die overigens wel redelijk recent bevallen is). Ik sloeg een gaatje dat ik steeds wat verder kon vergroten. Ik kreeg Stefanie Bouma in het zicht doordat het veld wat uitdunde en besloot mijn eigen tempo te lopen op dit middengedeelte en dan te zien waar het schip zou stranden. Al snel merkte ik dat ik dichterbij kwam en bij 6,5km sloot ik aan. Ik besloot een baantactiek toe te passen, waarvan ik altijd dacht dat die niet voor mij weggelegd was: vlot eroverheen versnellen en dat tempo even vasthouden zodat het moeilijk is voor de tegenstander aan te haken. Dit lukte wonder boven wonder en ik was los. Ik nam me hevig voor niet achterom te kijken, maar de zon werkte goed mee: we hadden de zon in de rug en ik kon o.b.v. de schaduwen goed onderscheid maken tussen Stefanie met paardenstaart en de mannelijke hardlopers om mij heen. De 3e en 4e heuvel vielen mij zwaar, maar ik kon naar beneden wel weer goed mijn tempo oppakken, zeker beter dan vorige jaren.
Op 10km kwam ik door in 36:18, dat was opnieuw exact volgens planning! Nu volgde de laatste echte klim en gelijk de langste: tot 11km liep het omhoog, dat is bikkelen. Er volgde een km van 3:52, maar daarna ging het naar beneden. Ik had omhoog wat krachten gespaard, omdat ik nu omlaag weleens wat winst wilde pakken. Vorige jaren lukte dit niet, omdat ik bij 11km al zo kapot was dat ik omlaag niet meer kon versnellen. Dit jaar ging dit een stuk beter, ik liep km van 11 naar 14 in 10:20 (3:27/km). De laatste km valt mij elk jaar zwaar, omdat die juist weer wat omhoog gaat. Gelukkig stonden er ontzettend veel supporters langs de kant en had ik wel door dat ik derde Nederlandse zou worden. In de laatste 500m kon ik het toch niet laten en keek ik eenmaal achterom; toen wist ik het zeker.
In een tijd van 54:16 finishte ik: net iets minder snel dan ik hoopte, maar wel als 3e Nederlandse! Miranda Boonstra won op 7 seconde van Heleen, en met ons drieën vormden we een echt Njimeegs podium!
