Op oudejaarsdag stond de Sylvestercross Soest op het programma, net als vorig jaar. Toch wel bijzonder als je in de prominentengroep mag starten op een discipline die niet geheel de mijne is. De week voorafgaand aan de cross begon mijn rechterknie te protesteren tegen de gladheid. Een beetje vreemd, ik heb nooit last van mijn knieën gehad, ook niet vorig jaar tijdens de lange periode gladheid. In ieder geval was ik er tijdens de trainingen wel achter gekomen dat het niet uitmaakt hoe hard ik liep: duurloop 3 gaf net zo'n zeurende pijn als duurloop 1. Soms verdween het zelfs ook tijdens een sneller tempo, conclusie: gewoon proberen!

In een auto volgeladen met atleten vertrokken we op tijd vanuit Enschede, rekening houdend met de gladheid. Afgezien van de wegen in het centrum viel dit gelukkig behoorlijk mee, en konden we lekker doorrijden richting Soest.

Caimin liep samen met Leon de lange cross, beiden met goed resultaat en om 13:35 was het de beurt aan Lesly en mij.

Het parcours was bestrooid met zand om de gladheid van de sneeuw en het ijs dat er al weken ligt tegen te gaan. Dat was redelijk gelukt afgezien van ongeveer 400m in het 2e deel van het rondje. Daar was het oppassen geblazen.

Er werd hard gestart en omdat het na de eerst bocht gelijk een stuk smaller wordt en ik daar vorig jaar een beetje klem zat tussen de senioren en junioren besloot ik nu wat vlotter mee te starten. Dat lukte goed en ik liep gelijk in de top12. De kopgroep ging uiteraard te snel, volgens verwachting, maar daarachter kon ik mooi mee met een juniore en Rachel Klamer, die ik al jaren ken vanuit het hardlopen in de regio. Ik had een lekker ritme te pakken en halverwege het eerste rondje haalden we de juniore in. Bij doorkomst 2km lag ik met Rachel op plek 7 en 8 in het prominentenveld. In het tweede rondje hebben we nog een juniore ingehaald, die op kop liep en 4km moest lopen en dus in haar laatste rondje zat. We werden nog wel ingehaald door een Belgische, maar zij had een dusdanig tempo dat we niet mee konden. Ik kon wel goed mijn eigen tempo houden, maar wist dat het laatste rondje het veraderlijkst was, want het parcours bleef zwaar en ik merkte al dat mijn spikes steeds meer moeite gingen krijgen nog fatsoenlijk grip te houden op de belopen sneeuw. Het laatste rondje was dan ook eigenlijk 1km te lang voor mij, waar ik Rachel nog een keer of 2 bij kon blijven heuvelop, waren mijn krachten in de laatste kilometer uitgeput en ging ze mij definitief voorbij.

Jammer dat ik niet mee kon, maar ik ben voor Rachel natuurlijk normaliter op deze afstand geen partij. Zij bleek later ook last van haar buik te hebben. Ik vond het wel leuk weer een keer zo samen gelopen te hebben. 

Uiteindelijk was ik 9e prominenten, waar ik tevreden mee was. Ik ben net krap een maand fulltime aan het werk, dat is behoorljik wennen, en kost veel energie, en daarnaast de moeilijke trainingsomstandigheden en mijn knie.  De knie heb ik onderweg eigenlijk niet gevoeld, tijdens het uitlopen wel een beetje, maar niet anders dan tijdens trainingen. Ik hoop dus zo door te kunnen voor Egmond halve marathon volgende week, want dat is naar verwachting wel weer helemaal mijn ding!

Foto: Marjolein Stegeman