De halve marathon van Egmond, de voorjaarsklassieker en opening van het wegseizoen. Nog nooit was ik er geweest. Vorig jaar zou mijn debuut daar zijn, maar werd het vanwege het slechte winterse weer afgelast. Des te meer zin had ik dit jaar. Voor het eerst overnachten in het atletenhotel op kosten van de organisatie, toch wel bijzonder. Ik vertrok vrijdag al richting het westen, om bij mijn manager te overnachten, zodat ik niet zaterdag de lange reis hoefde te ondernemen. Zaterdag werd dus een rustig dagje, tegen de middag werd ik door hem naar Egmond gebracht, wat slechts 25minuutjes kostte, toch beter dan zaterdag ruim 3 uur onderweg zijn! Ik deelde mijn hotelkamer met Heleen Plaatzer, op eigen verzoek van beide kanten. 's Middags even ingelopen, inclusief een stukje strand, dat was afzien met windkracht 9. Er viel eigenlijk niet tegenin te lopen. Maar...voor vandaag was beter weer voorspeld.

's Avonds volgde de atleten pasta party, uitgebreid, gezond en lekker. Daarna nog even thee gedronken bij hardloopvrienden van Cifla Nijmegen die in een appartementje naast het hotel zaten en toen vroeg naar bed!

Vandaag was de start 12:15 en inderdaad was het weer beter. Het zonnetje scheen, het waaide nog wel heel flink, maar gelukkig ongeveer 2-3 krachten minder dan gisteren:) Het prominenten vrouwen veld start in Egmond voor de rest van de wedstrijd uit, om precies te zijn 8min37 eerder (naar ik begrepen heb het gemiddelde verschil tussen de snelste man en vrouw van de afgelopen 10 jaar). Oorspronkelijk bevatte de vrouwen prominentenlijst 25 vouwen (waaronder 7 afrikaanse dames), maar eenmaal aan de startstreep waren we nog met slechts 16 vrouwen. Onder andere Lindsay van Marrewijk, Saskia van Vught en Pauline Claessen waren afgevallen. Met name dat de laatste 2 dames er niet waren maakt het voor mij wel een stukje moeilijker. De Afrikaanse dames zijn natuurlijk sowieso geen partij voor mij, verder zijn Miranda Boonstra, Inge de Jong, Mariska Kramer, Andrea Deelstra en Heleen ook te snel voor mij, zeker op dit moment. Ik wilde dus afwachten wat Nadja Weienberg zou doen, een onbekende Duitse en Marlies Overbeeke (2:48 op de marathon).

Ik wilde proberen om bij de groep te blijven zolang dat ging, in ieder geval voor op het strand, alleen lopen op het strand is zoveel zwaarder dan in de groep. De wedstrijd zou starten met 3km door het dorp en dan was het zaak bij de groep te blijven, op het strand zakte het tempo vaak wat in andere jaren, dus dan zou ik misschien tot de helft bij kunnen blijven.

Helaas liep het anders: ik was goed voorbereid, voelde me sterk, ook mentaal, en mijn knie had het de hele week redelijk gehouden incl tempo-training, dus die zou het wel volhouden. De eerste 2km gingen redelijk vlot, maar niet te snel. Toch een heel aparte ervaring om tussen de NOS motor en Lornah Kiplagat in te lopen:) Bij 2 km nam Hilda Kibet de kop over en versnelde heuvelop en met wind tegen. Voordat ik na kon denken of ik dat tempo wel aankon was ik al los. Het ging gewoon zo snel ineens. Inmiddels waren de Duitse, Nadja en Marlies ook met mij los en konden we het gaatje niet meer dichten. Bij 3km draaiden we het strand op en liep ik samen met Marlies; Nadja en de Duitse waren we al kwijt. Het strand was prachtig, het water schitterde in de zon, een ferme wind helaas wel tegen, maar veel enthousiaste mensen die ons op de been hielden. Nog even had ik met Marlies de illusie dat we de groep bij konden halen want die zakten in het begin van het strand iets in, maar helaas voor ons pakten ze snel het tempo op en liepen wat verder bij ons weg. Ook Marlies had een fractie hoger tempo dan ik, dus ik pakte mijn eigen tempo met de wetenschap dat de wedstrijd nog lang genoeg duurde om naar haar toe te lopen. Dat deed ik dus ook in de km's 7 tot 10, waar ik bij 10km weer naast haar liep. De strandopgang is steil, ongeveer net zoals in Terschelling, dus  zwaar maar niet onbekend;10km volgde in ongeveer 38:30.

Daarna zouden alleen maar vlakke wegen volgen was mij verteld, maar dat viel nogal tegen van 10 naar 12km, veel steile klimmetjes op een onverharde weg, waarbij je soms toch ook ineens de wind weer van schuin-voor had. Daar liep Marlies weer iets bij me weg en werd ik inmiddels ook ingehaald door de kop van de mannenwedstrijd. Dat is ook wel een aparte ervaring. Ik ging weer op jacht naar Marlies na 12km op een verharde weg die slechts licht glooide. De omgeving was prachtig en ik had er nog vertrouwen in.15km ging in 58:30, maar ik zag al dat ik niet echt dichterbij kwam. Ik werd verrast doordat Lornah en Michel Butter langs het parcours wandelden, ze waren met blessures uitgestapt. Bij 16km vond mijn buik het mooi geweest, waarschijnlijk heeft het strand met die harde wind in je eentje toch heel veel kracht gekost. Ik kon net de 15km/u aanhouden,maar meer zat er ook echt niet in. Ik besefte dat de afgelopen weken ook erg zwaar waren op mijn werk, met veel nieuwe ervaringen en verantwoordelijkheid, waarvan je de inpact ook niet moet onderschatten. Ik heb nog genoten van het laatste stuk van de wedstrijd, wetende dat een mooie tijd en een plekje hoger in het klassement er eigenlijk niet meer in zouden zitten. Ik finishte uiteindelijk in 1:23:22 als 12e van de 14 overgebleven vrouwen (naast Lornah was ook Mariska Kramer uitgestapt), waar ik nog wel ruime voorsprong had op de Duitse dame en Nadja Weijenberg. 

Heleen verdient weer een speciale vermelding: 1:16:34 op deze halve marathon is inmens, daarnaast 2e Nederlandse achter Hilda Kibet en vóór Inge de Jong, Andrea Deelstra én Miranda Boonstra is ongelooflijk goed! 

Voor mij is dit nu redelijk, ik mag nu niet teveel verwachten, hoewel dat wel heel moeilijk is voor mij. Het liefst wil ik bovenin meetellen, ik merk dat ik het prachtig vind zo'n heel weekend op hoog niveau met het hardlopen bezig te zijn, op deze manier deel te nemen aan de topsport-hardloopwereld en allerlei toplopers/managers/ trainers te leren kennen. Ik merk dat ik hier meer plezier uithaal dan waar dan ook, en dan is het enige dat je wil dat het goed gaat. Als het dan door omstandigheden nét niet zo goed gaat als je zelf zal willen, maak je de uitslag voor jezelf veel slechter dan die eigenlijk is. Egmond is waarschijnlijk de zwaarste halve marathon van Nederland, ik vond het verschil met Terschelling ook gigantisch, en in deze periode met werk moet ik wel eerlijk naar mezelf blijven. Het belangrijkste is het vertrouwen te houden naar de toekomst toe, ik heb niet zomaar afgelopen voorjaar zo hard gelopen, ik kan dat echt nog wel, alleen nu even niet.

Nu proberen in mijn ritme te komen, een aantal zaken wat flexibeler op te pakken wat betreft mijn werk en dan met een minder druk hoofd en lichaam de nederlandse ranglijsten weer aan te vallen!